EN FAMILIA

Que a gusto se vive cando a familia está ao completo.
 Non entendo a algúns colegas cos que comparto paseo, uliscadas e chascarrillos cando defenden o seu dereito a estar sós. Bueno, mellor dito, cando reclaman máis  tempo para si mesmos, para andar ao seu aire sen a compaña dos humanos. Eu disfruto cos da casa. Gústame que me acariñen, que me falen, camiñar ao seu carón, sentarme con eles á mesa a hora de xantar, deitarme no sofá pousando a miña cabeciña na perna dun ou doutro, subirme a cama de calquera deles e arreconchegarme estricándome picha arriba, coma di Daniel...
Por iso este días nos que Anxo estivo de vacacións na casa paseino moi ben, case tanto como cando nos xuntamos todos en Pedraquente a comer churrasco na terraza. Ai que lembanzas! Non recordo a Anxo na casa tantos días seguidos dende que me trouxo de Asturias. Anda o home moi atarefado, e entre o traballo e o amor non lle chega o tempo para nada.
Cando pola mañá cedo marchaban Elba, Daniel e Mar  para os seus labores cotiáns, Anxo quedaba na cama a durmir e eu así que vía a porta do seu cuarto aberta alá ía para xunto súa e dun chimpo subiame a cama a xogar e a durmir outro pouco, que estes días con tanta trasfega, tanto atender a este e aquel, acabo rendido e teño que descansar e repoñer forzas. Se non me coido eu, quen me vai coidar! Bueno, é broma que se aos da casa non lle peta, xa me podo poñer patas arriba tocando a gaita que non me cae bocado.
E entre sesta e sesta entérome que Anxo e María... van casar! Xa era hora, home. Xa era hora, que tanto falar e despois nada. Seique a cerimonia vai ser en Asturias, nunha casona no medio da da natureza. Ai que ben o vou pasar!, porque xa me enterei que teñen resevado para min un lugar destacado na festa e ata me queren vestir cunha pajarita!
Xa vos contarei, xa.

QUEN MO ÍA DICIR

Xa aliviei nas cortinas da cociña, xa me mollei coa chuvia aínda morna deste mes de setembro, xa quedo de xefe da casa polas mañás, xa pasei unha fin de semana na casa de Lula, xa paseei pola cidade entre o balbordo dos visitantes, xa ... xa estou na casa. E se tanto tardei en subirme a este outeiro foi porque a man transcritora dos meus pensamentos seica non tivo tempo ata agora de dedicar catro minutos a teclear catro palabras nesta páxina intergaláctica. E xa inmerso no outono, con todo o tempo do mundo para meditar nas miñas inquedanzas e nos meus proxectos vitais, non podo deixar de recordar con morriña os bos días que pasamos en Pedraquente. E as novidades, que haber hóuboas porque... quen me ía dicir a min que ía ser testemuña alá  dunha nova expereciencia para os da casa. Quen llo ía dicir taména eles, a Daniel e a Elba,  que tiveron que vivir máis de medio século para rirse a cachón mentras se bañaban espidos nas temperadas augas do mar Mediterráneo. E todo comezou coma quen  non quere a cousa, sen premeditalo, ou iso creo eu.

Como xa vos teño contado una das miñas afeccións preferidas é dar longos paseos alá onde estea ou mellor dito, alá onde os da casa me queiran levar. E en Pedraquente, cediño ou ao atardecer, boto unha carreiriña pola praia con Elba, con Daniel ou con ambos, amoso o palmito  polo paseo recén rematado antes de tomar as cervexas -eles, que non eu- ou camiño por un sendeiro que discorre todo a beiriña do mar dutante varios quilómetros e polo que se accede  ás calas nudistas, esto é pequenas praias onde os humanos se bañan espidos, ou en pelotas, como di Mar. Xa tiñamos ido varias veces outros anos porque aínda que me canso e ata me teñen collido no colo disfrutamos coa paisaxe e facemos un pouco de exercicio, que a todos nos ven ben, pero nunca lles deu por parar e bañarse. Pois non sei por que, pero este ano alá nos fomos un día e ante a miña sorpresa Elba, roupa fora, peliños ao aire mergullouse na cala do Raposo ante a mirada pasmada miña e de Daniel, quen para non ser menos ao día seguinte emulou a Elba e coas boliñas ao aire e rindo a cachón  somerxeuse con ela. Imaxinade o espectáculo. Dous humanos xogando na auga a pillarse, a acariñarse,a bicarse, a ...non sigo que todo son suposicións e non quero quedar de mintireiro, pero bueno para min que a cara que poñían, sobre todo Daniel, daba que pensar. E deberon de collerlle gusto ao baño e ao xogo, porque repetiron varios días e falan xa de que para o ano que vén continuaremos cos paseos e cos baños espidos. Eu tamén me bañei, mellor dito bañáronme que non son eu moi amigo de tomar iniciativas tales. Ademais, como xa ando espido non me tivo moito mérito, pero recoñezo que o baño refrescoume e os da casa disfrutaron como había tempo que non os vía.

UN NIÑO NA TERRAZA

Na terraza da casa de Pedraquente aniñaron  uns paxariños. O feito non tería ningunha trascendencia  agás que é a primeira vez na miña vida de canciño que teño un niño ao alcance da miña vista. Descubriuno Elba de forma casual cando cortaba as herbas que medraran dende  Semana Santa no testo  dunha das plantas que os da casa miman e protexen deste caluroso clima do Sureste do país.

O niño ten catro ovos pequenos, moi pequenos,  postos, supoño,  por algún dos miudos gorrións que viven nesta terra árida, afeitos ás altas temperaturas no verán, á escaseza de auga todo o ano e a confiar nos humanos cando pousan ao seu carón, na praia ou nas terrazas dos bares, en busca de migallas para encher o bandullo.

Di Elba que o máis seguro é que os paxariños abandoaron o niño pola nosa culpa, porque os asustamos nós cando chegamos ou a irmá de Elba, María, cando viña pola casa a aireala  e a coidar as plantas. Tamén pode ser que lles xurdira algún imprevisto, digo eu, ou que pasaran a mellor vida, Deus non o quixera. Pero o certo é que pasan os días, os paxaros no dan sinais de vida e os ovos apodrecerán. E a min remórdeme a conciencia: e se os paxariños embalaron por mor dos meus ladridos, das miñas carreiras arriba e abaixo cando escoito ruidos  ou cando estou contento e quero facerme oir?

Dende que Elba se decatou do niño puxo preto del un cacharro con auga e un pouco pan. Sei que os paxariños beberon e comeron, pero semella que son outros, non os nosos e os ovos van murchar, coma unha flor sen auga, e eu quedarei sen ver as crias. Coas ganas que eu tiña!

200 GRAMOS

Hai que ser ruin! Dous segundos despois de que eu o saudase coa lambetada cariñosa que acostumo oiolle dicir entre risa e risa: O Leo esta gordiño,eh! Sóbranlle douscentos gramos. Malia a hora en que acompañei a Daniel a recoller a Elba e a seu irmán, o de Portofín. Máis me valera quedar na casa cunha pata rompida que sair de paseo para escoitar tal difamación. E claro, os da casa que si que non, que non é para tanto... pero no aire quedou. Consecuencias: percibo un clara falta de alimentación cara a miña persoa, unhas miradas escrutadoras buscando o sobrepeso que non teño, e todo porque a alguén a quen non vexo máis que un par de veces ao ano se lle ocorreu unha gracia, máis ben unha tontería, así sen máis, sen valorar á tráxica situación á que me abocou, na que me vexo inmerso e da que non sei como sair.
Estou amolado, amigos. Amolado e ben amolado. E agora que? Eu xa non sei como poñerme para que os da casa se apiaden de min e volvan a alimentarme como é debido. Coido que só me quedan dúas saídas, dúas eleccións: laiarme sen dó, día e noite a ver se lles dou mágoa ou poñerme en folga. En folga de humor, de lambetadas, de carreiriñas, de monadas...do que sexa, menos en folga de fame, que ata aí podiamos chegar.

VISCA O FÚTBOL !

Pasmaredes se vos digo que me apaixona o fútbol. E enténdevos, porque como di Rebeca,unha amiga asturiana dos da casa: non ye normal. Claro que vexo os partidos que lle cadra - cando Daniel ou Mar prefiren a casa e non o bar- ou os resumes futboleiros das novas deportivas diarias, pero moito disfruto co fútbol; tanto ou máis que Elba nadando nas cálidas augas de Pedraquente.Tanto e tanto me gusta que ata soño con el, e véxome alá eu tamén na praia  peloteando con Daniel e vestido coa camiseta do Barça, o meu equipo preferido. Xa sei que moitos de vós non estaredes de acordo comigo e que cadaquén poría mil razóns para defender as cores do seu club, pero se forades obxectivos coma min teriades que recoñecer que é todo un espectáculo ver xogar a este equipo. Fútbol en estado puro, que diría Anxo, que tamén é culé; despregado en boa parte por xogadores da canteira, formados dende pequenos non só como máquinas perfectas de tocar o balón, senón como persoas cabales que serven de espello para os outros cidadáns, sobre todo aos máis novos que sempre andan a busca de ídolos a quen imitar. E logo, claro, está o adestrador. O Guardiola. Mirade que me cae ben este home. E ollo, que non só creou escola entre os demais equipos, que agora xa se atreven a construir máis que a destruir, senón que teño ben claro que o xermolo da selección española, dos seus triunfos, fructificou grazas ao tesón dun adestrador empeñado en reinventar o fútbol e melloralo para disfrute dos barcelonistas e dos que non. E por riba semella un cidadán fetén ao que cando se lle consulta sabe falar de algo máis que de fútbol e ao que nunca lle vin perder as formas cando sería mesmo comprensible que así fora.
O que sinto é que por un ano non o vou poder seguir. Tómase un ano de descanso mediático, que non de fútbol porque estou seguro que dentro de nada xa estará traballando noutra revolución futboleira para deixarnos pasmados a todos.
Ai, ai, ai...! Que feliz sería se para a próxima liga cando o Barça veña xogar á Coruña, xa que o Depor ascendeu, os da casa me levaran ao partido! Soñar non custa nada e sempre -case sempre- me saio coa miña. Hei poñer unha candea a San Pep para que me bote unha man.
CON CARIÑO PARA ROI, CULÉ

A CASA CHEA

Cun ollo aberto e outro pechado, arrombado no coxín do sofá da sala, decatábame de que Daniel e Elba observábanme cun sorriso no beizos. A verdade é que non podía co cu e por moito que intentase erguerme para acabar coas risadiñas dos da casa, pechábanseme  as pálpebras coma se  fosen de chumbo.E que foi moito o que tiven que traballar esta fin de semana. E todo se debeu a que nos visitaron Tareixa e Guillerme, os pais de María, que coma sei que vai casar con Anxo maquinaron ambolosdous que os seus pais se coñecesen persoalmente ademais de pola cámara gue. E claro, a cosua non quedou so nuha aperta de mans, un cafeíño e cadaquén para a súa casa. Ca! Paseo pola cidade, xantares na casa, conversas e intercambios de opinión, de cañas, chupitos nocturnos, máis conversas, máis paseos...e eu sempre a espreita polo que puidera pasar, sempre disposto a facer unha monada para romper o xeo se fose necesario, que por certo non foi, como cando lle dei unha lambetadiña de benvida a Tareixa por expreso desexo de Daniel. A verdade é que todos o pasamos ben, eu o primeiro, aínda que antes da chegada dos invitados  estaba un pouco nervoso e non sabía se lles gustaría e se me gustarían. Pero pasados os primeiros momentos de saúdos e presentacións xa me decatei de que iamos facer boas migas. E para asegurarme de que a primeira impresión fora atinada, unha mañá que os da casa foran traballar e eu quedara coma decote o mando do temón da nao familiar, achegueime caladiño xunto Guillerme que estaba lendo sentado no sofá da cociña e para sorprendelo dei un chimpo e aterrei ao seu carón para ver como reaccionaba. Non me sorprendeu cando me acariñou e deixou que repousara a miña cabeciña nas súas pernas e soneara un pouco. Eles tamén teñen canciño na súa casa e queren moito aos animais. E enténdennos, que é o máis importante.
Espero volver a velos pronto, que falaron todos de ir a Arriondas a baixar o Sella alá polo mes de setembro, e a min aínda que non me gusta moito a auga confeso que devezo por participar desa aventura, máis que nada por volver a sentarme no colo de Guillerme, que me prestou.

A CRISE

Non oio falar máis que dela. Na casa, na tele, cando imos de vagar pola rúa, ó pararmos para cruzar un paso de peóns, ollando ó escaparate dunha tenda...ata en soños se me aparece unha onda mareira que murmura: crrrise, crrriiiiseeeee...mentras intenta atraparme cando paseo con Daniel á mañanciña pola praia de Pedraquente.
Os da casa están tamén moi preocupados, e aínda que van tirando, como din eles, polo seu maxín discorren as mesmas cábalas que polo de millóns de compatriotas: por que se produciu esta situación?, como pasamos en pouco tempo da abundancia á desesperación?, ata onde se poderá estirar a corda social se se esnaquizar?, son necesarias as medidas economicas tan duras que están tomando os responsables políticos?, hai alternativas as mesmas? Cantas preguntas para tan poucas e vagas respostas.

A min polo de agora non me afecta este mostro. Sigo coa miña vida de canciño caseiro, cos mesmos mimos e agarimos que sempre tiven. Comida tampouco me falta. Pero tamén estou inquedo polo futuro dos da casa, dos veciños, dos meus conxéneres... e se da miña patiña dependera acabaría agora mesmo co sufrimento de tantas familias e castigaría severamente ós culpables de provocar esta situación. Pero non podo nin sei, así que cando vexo que os meus andan tristes achégome a eles e fágolles aloumiños, monadas para facelos rir e que se esquezan destes malos tempos. E a esperar que a vida mellore, que estes humanos sempre saíron adiante de todas as desfeitas que eles mesmos orixinaron. E desta vez non vai ser menos. Rexurdirán con brío polo menos ata que se esquezan do que soportaron e volvan ás andadas. Parece mentira: tan intelixentes e tan desmemoriados. Non aprenderán ?

EN FORMA

Xa vos teño dito que unha das miñas grandes afeccións, xantares a parte, é a das carreiriñas. E non me estou referindo precisamente a esas preguntas sobre as distancias que algúns ironicamente responden comparándoas coa carreiriña dun can, que eses contos difamatorios e racistas non os aturo. Fálovos do exercicio, do deporte, da fatiga, da saúde, de erguerse todos os días con ganas de comerse o mundo ou no seu defecto a todo aquilo que se poña por diante, sexa animado ou inanimado, sen patas ou con elas. E así saio eu polas mañás, co peito inchado e todo cheo de razón, facéndome oir ós catro ventos co meu baril ladrido nada máis abrir Daniel a porta do edificio que dá á rúa.
E así penso seguir, aínda que ós da casa non lles guste moito, que sei que molesto con tanto escándalo diario. Bueno, eu creo que protestan por que si, por non estar calados, que no fondo están orgullosos de ter un canciño barulleiro. Ademais, que eu saiba, os veciños quérenme ben e disfrutan coa miña presencia e compañía.
O que tiñan que facer todos, os uns e os outros, e facer coma min e en vez de tanta sesta e tanta rubia con espuma imitarme e botarse a correr canda min. A ver se me pillan!

LORENA

Arrombado no sofá ollando unha película na tele sobre un matemático que chegou a recibir o premio Nobel a pesar de padecer unha grave doenza mental acordeime de Lorena, a filla duns amigos dos da casa a quen estiveramos visitando había uns días e que sofre do mesmo mal. Alta, morena, cautivadora, vestida como as xoves do seu tempo, seria con Daniel e faladora con Elba. Comigo nin fu nin fa, máis ben despreocupada e fría que cariñosa, non sei se por timidez ou porque non lle gustan os cans. Consciente da súa enfermidade, fala dela sen complexos, como lle inflúe nas súas relacións coa familia e cos outros xoves, do que ela cre que lle impide conseguir, dun futuro que anhela coma o de outras moitas mulleres pero que non acerta a definir.
Impresióname Lorena. Non só polo seu físico, senón pola cadencia no seu falar causada pola súa doenza, e sobre todo pola súa mirada distante, fixa, escrutadora, desas que eu desexaría cambiar por outra máis cálida, máis agarimosa.
Agora anda preocupada pola súa aparencia. Quere adelgazar, verse guapa, atractiva. E eu enténdoa. A min tamén me gusta que me peiteen, non tanto que me bañen, que logo non fago máis que restregarme contra o sofá, pero recoñezo que despois cando me miro ó espello do corredor véxome fetén e ata me saúdo e todo. O que non vexo en min sen embargo e o que lle sobra a Lorena: forza de vontade, de superación, de busca de explicacións que ninguén lle sabe dar. A ver como lle vai. Espero que ben, que superará con traballo os seus temores, pero que os superará. Meréceo.

TEMPO DE ENTROIDO

Vaia sorpresa me levei cando Elba abriu a porta e entraron na casa unha xitana e unha piloto de aviación! Claro que de seguida me decatei que non eran tales, senón as miñas veciñas, Xoana e Uxía, que se disfrazaran e viñan a visitarnos todas contentas. Caín da burra nun intre: estabamos en tempo de entroido e toca transgredir e fartar.
Os máis novos da casa sempre se disfrazan nestes días e saen por aí cos seus amigos a correla, aínda que este ano como Anxo non puido vir dende Zaragoza só Mar representou á familia nas parrandas nocturnas. Polo pouco que contou, deduzo eu que deixou ben alto o pendón familiar. Os vellos -aínda que non lle gusta moito que lle chamen así- van de paseo a ver as carrozas e as comparsas e celebran o entroido cun xantar propio deste tempo: cocido, filloas, orellas e calquera outro manxar que se lle arrime. Por certo, aínda que fomos poucos a sentarnos na mesa, o xantar fíxose para unha ducia de comensales así que comemos cocido hoxe si e mañá tamén, e eu tan contento, porque é unha das miñas coomidas preferidas.
A novidade estivo nas pequenas vacacións que pasei na casa de Lula , unha irmá de Elba,en Bolnovo. Ai amiguiños! Que vidón! Comer, do milloriño. Durmir, canto quixen. Pasear, todos os días, e máis dunha vez por camiños á beira do río. Pola noite acordabame dos da casa, pero así que Lula me collía no colo ou me deitaba ó seu carón, xa se me ía a morriña. Feble que é un, que queredes que vos diga.
Do que me quedaron ganas foi de disfrazarme. A ver se para o ano que vén se acordan de min e me visten de guerreiro das galaxias que dou o tipo moi ben.

O HOME QUE CAMIÑA

Había tempo que non nos atopabamos con el. Recoñecino ó lonxe polo seu particular movemento de brazos o camiñar : bambeándoos por diante do corpo, ó par, ora a esquerda, ora a dereita. Cando nos cruzamos saudou. Daniel devolveulle o saúdo engadindo un sorriso e cadaquén seguiu ó seu: nós de vagar camiño do bar e el co seu andar rápido, mecánico, rechamante.É un vello coñecido dos da casa, de hai xa uns cantos anos, cando aínda Anxo era cativo e vivían nun barrio modesto da cidade. A súa muller era compañeira de Elba e ademais de compartir lugar de traballo, mantiñan unha boa relación veciñal. Foi daquela cando enfermou. Unha doenza rara que segundo lles comentara a súa muller ós da casa, o iría incapacitando pouco a pouco ata deixalo sen forzas, eivado, sen esperanza de recobrar a saúde, ás portas da morte. Recomendáranlle camiñar para retrasar os efectos do mal e así o fixo. Dende entón camiña para vivir e vive para camiñar. E se non venceu a enfermidade puido con ela. Fíxolle fronte e gañou a batalla. A guerra xa se verá, aínda que el sabe que o inimigo é poderoso e ha de abatilo, pero como o fai con todos os seres vivos, canciños incluídos.
Maravíllame este home. Quixera poder ter por un intre o don da fala para poder felicitalo, para dicirlle canto o admiro e que exemplo de fortaleza está dando a todos os que o coñecen. Cando me volva atopar con el eime deter diante súa para que me mire ós ollos e adiviñe o que penso del. Un home coma este é capaz de calquera fazaña.

VVV

Estou moi disgustado. Pero moito. Vai para un mes que non publico nada e por riba a última entrada xa vistes: o título e aí se quedou. E logo que pasou? Pois VVV, que non significa vini, vidi, vinci, como algún ilustrado puidera supor,senón Vacacións, Vagancia, Virus. Esta é a triste realidade. Ai se eu puidera valerme por min mesmo! Xa veriades como tan sequera un par de veces ao mes teriades as miñas vivencias a un clik, pero claro como necesito a man executora de Daniel e este anda a velas vir, pois así nos vai. Menos mal que os da casa xa comezaron cos seus estudos e traballos e a normalidade volve imperar no día a día, polo que deduzo unha maior atención cara a miña persoa, bueno é un falar, e a partir de xa dedicaremos todos máis tempo a atender as miñas obrigas de canciño do mundo.
A vida segue.