NON PARAMOS

Hai que ver como pasa o tempo, como se encadean os feitos, como devala a vida. Aínda hai pouco que viñemos de Pedraquente e os da casa xa andan a voltas cunha nova viaxe á caloriña, ó bo tempo e ó vagar; e esta vez para uns cantos días: as desexadas vacacións de verán. A min moito me acorda Pedraquente, tanto que aínda esperto polas noites soñando co rumor do mar batendo contra a praia alá pola noitiña, cando adoitamos dar un garbeo á fresca polo paseo a beira da praia, ou cando acompaño ó persoal a tomar unhas cervexas ó Bemajumi.
E entre ida e próxima volta, traballos a parte, aínda nos quedou tempo para ir ver a Anxo a Castro Urdiales. Botamos alí un par de días e ademais de disfrutar da cidade e do bo tempo que nos acompañou achegámonos a Vitoria e - todos menos eu- tamén a Bilbao, dúas cidades diferentes, unha máis cosmopolita, monumental e poboada que a outra, pero as dúas cheas de vida, de xente nova, de ganas de enterrar o pasado e camiñar cara a tolerancia e a convivencia, ou eso comentaba en voz alta Daniel cando observabamos como nos arredores da praza vitoriana da Virxe Branca coincidían actos electorais de partidos políticos ata onte enemigos irreconciliables, inimigos a morte. Non hai tantos anos esta situación sería insostible e mesmo impensable baixo o risco de rematar en desenfreadas trifulcas urbanas entre os respectivos siareiros partidistas e a policía.
Desta viaxe gardo un grato recordo. En Castro Urdiales deixáronme entrar nun bar cos da casa. O dono, ó que lle estou moi agradecido, díxonos que afora debían quedar aqueles de dúas patas que non se sabían comportar. Aí queda eso. Cando volvamos a ver a Anxo, xa sei onde quero que me leven. Xa os dirixirei eu se é que non se recordan!

UN HEROE

Así o califica Daniel porque é amigo de seu. Non sei se lle gustará que eu tamén o trate así, de heroe, digo. Tampouco sei se algún día se enterará do que neste blog deixo comentado sobre el, pero prefiro arrriscarme ó seu enfado ou sorriso a que a súa fazaña se vai esquecendo ou quedando en simple anécdota. Hai humanos que merecen todo o meu respecto e admiración é Primitivo é un deles, de xeito que tómome a liberdade de incorporar ás miñas memorias a súa actitude valente ante a intranxisencia.
Os da casa pasaron o día comentando a noticia. É non era para menos. Primitivo, que así se chama, viuse envolto nunha situación desas que converten ós humanos en animais irracionais, en primates que se deixan levar polos instintos máis baixos ; en energúmenos que aproveitan a masa para impoñer o seu pensamento xa que doutro xeito, co debate e a defensa das súas ideas, serían incapaces de logralo.
Noraboa compañeiro. Por moito que se burlasen, que se sentisen avalados por un deus que de existir renegaría do seu comportamento, gañaches.

ELECCIÓNS

Hai un par de días comezou a campaña das eleccións municipais. Os da casa falan desto a miudo. Raro é o día que non comentan algo sobre os candidatos, os partidos, o posible resultado... A verdade é que para min pasa desapercibida pois onde vivimos case non se ven carteis e a penas circulan coches anunciando coa megafonía o producto a vender. Onde si me decato do tempo electoral no que estamos e cando indo de paseo me achego ós farois do alumedo a aliviar e vexo colgados neles estandartes coas caras de homes ou mulleres moi risoños. A min dáme a impresión de que se están rindo de todos os que por alí pasamos. Eu por si acaso levanto a patiña cun ollo posto no seu sorriso, non vaia ser que por culpa dun pendón mal arrombado ou rachado, que xa vin varios así, se veña abaixo o homiño ou a muller e eu acabe mancado.
A min dáme igual que gañen uns ou outros, porque amigos e enimigos dos cans hainos en calquera partido, pero os da casa teñen as súas preferencias e votarán segundo o seu criterio. Ademais, como non me mandaron a tarxeta censal tampouco podo votar, así que contentareime con dar un paseíño ata o colexio electoral. Segundo afirma Daniel, é moi divertido observar a cara dos siareiros dos respectivos partidos que rondan preto das mesas onde se dispoñen as furnas. Uns sorrín, outros saúdan, algúns vixían, hainos que fan recados...pero os máis impactantes son aqueles que ata o último minuto intentan coa forza da súa penetrante mirada cambiarlle a alguén o sentido do seu voto ou polo menos adiviñar o contido da papeleta.
Bueno, a ver como remata a cousa. Só espero xustiza e comprensión de aqueles que teñan a oportunidade de impartilas. E por riba de todo, que miren por NÓS.