BETTI

Está visto que en asuntos amorosos a raza canina está moito máis evolucionada ca humana. Tamén estou seguro que con está profunda reflexión non estarán de acordo a maioría de homes e mulleres, e entre eles, por suposto, os meus donos. Eu de amores non entendo moito, case nada, e menos aínda das peripecias humanas, polo que fundamento a miña opinión na miña propia experiencia, no que observo ó meu redor e no que vexo na tele, da cal me confeso un gran admirador. E así vou aprendendo o que é a paixón, os ciumes, a soedade, as parellas enfrontadas, os maltratos, as familias destrozadas... en fin, un mundo demasiado complexo para un canciño coma min.
Nós somos moi diferentes. Non nos obcecamos co amor. Non é un grave problema existencial, nin sequera unha das facetas máis importantes da nosa vida. Disfrutamos da paixón, claro que si, como calquera animal e mesmo somos capaces de chegar as mans, é un dicir, cando unha conxénere está disposta a atender as nosas solicitudes amorosas e sexuais e somos varios os pretendentes. Ou saimos un día enteiro de parranda se a nosa namorada vive lonxe. E mesmo botamos algúns días fóra da casa durmindo sen máis teito que as estrelas para poder estar preto dunha cálida cadeliña. Se toca, toca e se non a outra cousa. Que diferentes son os humanos! Eles viven a perpetuidade na procura do amor. Ata morren ou matan por acadalo. Non saben vivir sen el, aínda que algúns se fagan os valentes e semellen rexeitalo.
Esta comparación de amores vén a conto porque hai uns días coñecín a Betti, unha cadeliña coma min, algo máis pequena, clariña e guapa. Os nosos donos querían que nos coñeceramos para ver se moceabamos. Non houbo maneira. Eu a arrimarme e ela a recuar. Ladroume e todo. E visto o visto, todos desistimos e cada un para a súa casa. Pode que nos volvamos a encontrar ou pode que busquemos outra parella. Así de sinxelo.
Credes vós que os humanos se mostrarían tan sensatos coma nós ante unha situación similar?
Apóstovos o meu boneco de xogar a que non.

DE CAÑAS

Din na casa que o deporte máis practicado polos españois é o de ir de cañas. E que é moi san . Eu a verdade non o entendo, case me dá que pensar que se rin de min; sen embargo Daniel cóntoume que miles e miles de homes e mulleres dedícanse a diario e con gran afección a dar longos -ou curtos-paseos para disfrutar dunha cervexa fría despois do extraordinario esforzo realizado para chegar dende a casa ata a barra do bar faga sol, chuvia ou sarabia. Meus donos tamén practican este deporte, sobre todo cara a fin de semana. A min adoitan levarme con eles máis ben cando vai bo tempo, que se chove móllome e acatárrome. Ás veces vou aínda que estea cativo o día, pero quedo no coche, ó quentiño.
Eu como son abstemio non bebo cervexa, nin viño nin copas; pero gústame mirar como os humanos disfrutan dándolle sorbos á rubia, ó tinto ou ó branco. Vexe que o están pasando ben, aínda que estean sós. Algúns aproveitan para ver a tele, ler a prensa ou mirar chover, pero a maioría ponse de palique a falar das súas cousas. Como este deporte non ten límite de idade, coinciden no levantamento de cunca, xarra ou copa novos e vellos, homes e mulleres, ricos e pobres, guapos e feos...o que converte esta práctica nun acto social para a igualdade, palabriña esta que nestes tempos estavos moito de moda.
Xunto coa bebida sempre poñen algo de picar, e non porque os humanos fagan coma os paxaros senón que se lle chama así cando lles serven unha tapa, un tentempé, unha parva ou xa non sei de cantas outras maneiras lle chaman os da casa. Ai!, a esto xa non digo que non. Elba sempre garda algo para min e outras veces, como xa vos teño contado, son os donos dos bares os que me traen a proba a porta do local, onde, agás en contadas ocasións, véxome obrigado a quedar porque me está prohibida a entrada. Sei que hai xente que protesta. Habían de quedar eles fóra, a ver que lles parecía.

SUSTO DE REIS

Xa sei que non é de crer, pero a noite pasada estiveron na casa os Reis Magos. E afirmo que non é de crer porque eu pensaba que os Reis só entran naquelas casas onde os nenos que o merecen os están esperando e tamén naqueloutras onde hai nenos que xa non o son pero que conservan a ilusión coma se o fosen. E claro, para min nin Daniel, nin Elba, nin Mar cumprían ningún destes requisitos, pero recoñezo o meu erro: manteñen viva a chama.
Eu ós Reis vinos na tele á tardiña porque ía tan mal tempo que non puidemos saír a recibilos como tiña planeado a familia. Ían montados nos seus camelos, cos paxes ó seu redor e saudando. O que non vin foron conxéneres. Ó mellor de onde eles veñen non hai cans, porque senón onde iría un rei que se precie sen un can ó seu carón? A min nestas datas gustaríame ser rei e ademais mago para repartir xoguetes e tamén cariño e xustiza, que boa falta fan en calquera parte do mundo. Ou polo menos paxe para axudarlle.
Xa de noite, soneando ó compás dos roquidos de Daniel, espertei sobresaltado por uns ruídos que proviñan do cociña. Coa cabeza levantada e as orellas ergueitas puxen máis atención. Alí andaba alguén! Oíanse murmurios e o que me pareceron bufidos. Dun chimpo saltei da cama ó chan e paseniño dirixínme cara a cociña. Con precaución asomei o fuciño pola porta e botei un ollo. Non había ninguén!, pero xunto ó calzado que deixaran os da casa ó pé da ventá había varios paquetes envoltos en papel de agasallo. Os Reis acababan de estar na casa e xa marcharan! E eu a piques de velos! Ulisquei arredor dos agasallos e decateime de que había un cheiro raro, a un animal que eu descoñecía. Claro!, era o dos camelos. Así que para cumprir o principio canino de que cada un na súa casa é o rei levantei de patiña traseira e ...botei unha mexada contras as cortinas da cociña.
Polá mañá bronca e cachete. Son un incomprendido! Non se merecían os agasallos! Bueno, de alí a un pouco xa lles pasara o cabreo e só falaban dos agasallos. Mexada a parte, ben os gañaron.