MOI COMPLICADOS

Mar estudia medicina. Vai xa polo segundo ano e ten que ser moi dificil, porque mira que bota horas e horas con libros e papeis. Cando estamos os dous sos na casa e mentras que ela estudia eu déitome a tomar o sol na soleira da ventá do cuarto de estudio ou boto unha soneca arrombado no sofá. Cando se cansa chama por min para xogar, para distraerse un pouco. Eu ás veces para pasar o tempo bótolle un ollo os seus libros. Están cheos de fotos e debuxos dos humanos. Pasmo con eles. Mira que son complicados os homes! Pregúntome se nós os cans estaremos feitos así, ou se polo contrario somos máis sinxelos. Agora decátome de por que moitas veces non os entendo: mestúranselle todos eses fíos que teñen por todo o corpo e hoxe sonteñen algo e mañá todo o contrario. Ou por eso debe de ser.

UN HOME VALENTE

Ás veces na casa xogo ó fútbol con Mar. Mar é a filla pequena de Elba e Daniel. Ten dezanove anos e estudia medicina. É quen máis peterrea comigo. Eu quérolle moito, aínda que ás veces ponme á liña.Levo xa uns día case sen xogar porque Mar está seguido estudando. Horas e horas sentada case sen me falar. A min dame un non sei que vela así, preocupada e cansa. Xa teño ganas de que remate para darlle unhas patadiñas a pelota que teño no meu cestiño. Mentras tanto, para consolarme e cando lle cadra, vexo na televisión os partidos do mundial de fútbol. Este ano xogáse en Sudáfrica, un país no que -segundo me contou Daniel- ata non hai moito tempo uns poucos homes brancos sometían e escravizaban a milleiros de homes negros. A persoa que conseguiu acabar con esto foi un home de cor chamado Nelson Mandela, que estivo preso moitos anos por defender os dereitos dos negros. Pero resisitiu e gañou, e ata chegou a ser presidente do seu pais. Gustaríame coñecer a Madiba, como lle chaman os seus paisanos. Debe de ser o home máis valente que hai neste planeta. Eu tamén son moi valente, aínda que ás veces pareza que non. Coma moitos humanos.

FIN DO CAMIÑO

Onte fun de paseo ata a praza do Obradoiro e sentei ó ó pé da catedral. Fun con Anxo, o fillo maior de Daniel e Elba. Anxo vive en Oviedo porque traballa alí. Foi el quen me trouxo para Galicia, como regalo para súa nai. Así que son asturiano de nacemento, pero galego de feito e de dereito. Un galego fetén, como di O Rivas. Veu cuns amigos seus a pasar un par de días e como pouco coñecían de Santiago foron dar unha volta pola cidade vella. Eu acompañeinos todo contento. Aínda que ía ó meu, ou sexa ó que van todos os cans, de cando en vez escoitaba. A min gústame moito escoitar. E aprender. Se puidese iría á escola para poder ler. Pero que eu saiba, por agora aínda non hai escola para cans. Pero xa as haberá.
Alí, mirando cara as torres, semellaba que a catedral íaseme caer enriba. Anxo explicáballe ós seus amigos a historia da catedral e do Camiño. Polo que puiden entender nada é verdade nin mentira, cada personaxe histórico tivo algunha razón poderosa para que todo esto se erguera e cada peregrino que chega aquí de calquera parte do mundo, alcanza a meta que procuraba cando comezou a camiñar.
Eu por agora só vexo ó meu redor unha enormidade de monumentos, que deberon de custar moito tempo e moito esforzo construír. Cousas dos homes que non atino a entender.

NENOS POLO CAMIÑO

Non moi lonxe da miña vivenda discorre o Camiño de Santiago. Ás veces vou pasear por alí con Daniel, sobre todo cando vai bo tempo porque queda algo lonxe e non é cousa de andarnos mollando. Hai un par de días andabamos por alí cando nos atopamos cunha morea de nenos e nenas, máis dun cento así a ollo, que estaban percorrendo un anaco de Camiño xunto cos seus mestres. Coma pasa sempre que me ven, veña a falarme e a preguntarlle a Daniel que como me chamaba, pero que feitiño é, veña a acariñarme...Eu déixome un pouco, pero enseguida pido socorro meténdome entre as pernas de meu dono. Escoitaba a conversa de Daniel cos mestres e cos nenos. Seique levan todo o curso facendo traballos no seu colexio sobre o Camiño e ademais tamén fan saídas para coñecelo mellor. Os rapaces ían moi contentos e os mestres tamén, aínda que algo preocupados por se sucedía algún percance. Despedíronse de nós con sorrisos e algaradas e continuaron a camiñar cara Santiago. A Daniel gustoulle moito a idea dos mestres, mesmo -dixo- debía de organizarse algo semellante para xente maior e coa colaboración doutras institucións. A min tamén me gustaría andar polo Camiño, facer algunha etapa. Na casa andan falando disto e creo que queren vir dende O Cebreiro ata Santiago. Canto me gustaría que me levaran con eles! Íao pasar tan ben coma os nenos. Ou mellor.