CON DIGNIDADE

Para mercar peixe, productos de alimentación -entre eles o meu penso-, de limpeza ou uso cotiá meus donos acoden a unha tenda grande, un súper que hai preto da casa. Eu vou con eles moita veces. Se vai bo tempo, paseando e senón en coche. Preto da porta da entrada hai unhas barras metálicas para colocar os carriños da compra onde me deixan suxeito pola correa. A verdade é que non sei por que me suxeitan, porque escapar non penso, que por agora non toleei. Máis que nada matino eu que o fan así para que non me leve ninguén ou para que non moleste. Dende alí observo perfectamenta a xente que entra e sae, tan iguais e tan distintos. Algúns miran para min e rinse, outros non me fan nin caso.
Á porta tamén se poñen homes e mulleres pedindo esmola. Non todolos días, e case nunca os mesmos, agás un home maduro, con cara de boa persoa, humilde, sempre ben aseado e vestido con corrección que adoita ir os sábados pola mañá. Séntase, arrimado a parede, nun tallo que trae consigo; sen molestar pero ben á vista de todos. Mostra achegada ó seu corpo unha cartolina onde se len con claridade dúas sinxelas palabras: sen recursos. O home debe ser veciño da zona onde nós vivimos, porque o temos atopado na rúa cando imos de paseo.
A Daniel dálle moita mágoa ver así a unha persoa, máis se é coñecida. Sempre lle dá algún diñeiro, algunhas moedas que pousa con delicadeza nas súas mans abertas, cruzadas unha sobre a outra e pousadas no colo. O home mira cara el e murmura un gracias amigo que Daniel prefiriría non oir pero que o esmoleiro ten que pronunciar por educación e porque haberá moitos que si as queiran escoitar.
-Xa bastante desgracia ten- di Daniel- con verse obrigado a pedir como para sentirse aínda máis humillado por algunha mirada desdeñosa.
A min ninguén me explica o por que destas situacións tan penosas. Supoño que non todas obedecen a unha mesma causa. Detrás de cada unha destas persoas haberá unha historia que contar e escoitar, unha vida chea de penalidades, algunhas xa existentes dende o mesmo momento da concepción e, segundo Elba sostén, por moitas medidas que a sociedade vai tomando para aminorar a pobreza, a realidade é que en boa parte do mundo homes e mulleres viven en situacións extremas, e, o que é peor aínda, non parece que esto lle importe moito ó chamado mundo civilizado.
Teño que recoñecer que en canto ó abandono e a miseria nós os cans temos certa semellanza cos humanos. Se caemos nunha boa familia viviremos ben. Pode que non disfrutemos de luxos, nin falta que nos fan, pero iremos sobrados de cariño e algunha lambetada nunca nos ha faltar. Pero non todos temos esta sorte, uns somos abandonados, a outros maltrátannos e pégannos e moitos acabamos os nosos días esquecidos, sós e a espera dunha adopción que nunca chega. E adeus, cara o paraíso dos cans, que o ten que haber. Estou seguro.
Cando estou descansando na casa, no sofá, póñome a pensar. Se algunha vez me vise só, non sei que camiño tomaría. Eu non me vexo pedindo, tampouco sei como facelo. Morrería de fame ou frío, seguro, pero viviría con dignidade, como o home do super, e a onde chegara, cheguei.
O que si me gustaría é colaborar para conseguir un mundo mellor para os meus conxéneres, así que heime enterar onde hai algunha asociación para protexer ós animais, ós cans sobre todo, e convencer ós da casa para que lles boten unha man. Eu tamén poñerei o meu gran de cooperación, aínda que sexa facendo monadas diante dos humanos, que iso si que sei facer ben.

XULGAR Á LIXEIRA

Xa sabedes que me gusta moito andar cos meus donos de aquí para acolá. Eu paseo, distráome e pásoo moi ben. Eles tamén o pasan ben comigo e ademais están máis tranquilos levándome que deixándome só na casa, sobre todo Elba que pensa que vou ladrar e protestarán os veciños.
Cando van a algún sitio onde non poden entrar cans -que son moitos, como non me canso de repetir-, ou quedo na casa ou vou con eles e espéroos no coche. Ningunha das dúas opcións me gustan, a verdade, pero prefiro a de quedar no coche porque sei que non van tardar moito. Mentras espero boto unha sonada no asento dianteiro ou paso o tempo mirando o que acontece ó meu redor:a xente que pasa, os coches, a paisaxe, os edificios...ou a chuvia que cae. Eu estou a gusto, aínda que se tardan abúrrome.
Hai uns días fun con eles a uns gran almacéns que hai na cidade. Como podedes supoñer, tiven que esperar no coche a que fixeran os recados. De alí a un pouco que marcharan noto que se aproxima alguén e apoiando as miñas patas dianteiras no interior da porta érgome para ver se son eles que xa veñen de volta. Non o eran, senón unha parella que tiña o seu coche ó carón do noso. Ó verme diríxense cara min e fanme monadas. Eu corréspondolle coma can civilizado que son e devólvollas, as monadas, claro. E sen máis a muller mete a man no seu bolso, saca unha libreta, escribe algo, arrinca a folla e déixaa no noso parabrisas suxeitándoa co limpa. Logo saúdame coa man, mándame un biquiño e entra no seu coche onde a esperaba o home co motor xa prendido e marchan. Déitome de novo e sen darme tempo a tomarlle gusto á sonada chegan Elba e Daniel. Entran no coche, fágollos as carantoñas de sempre -xa é un rito- e dispómonos a marchar. Ven a nota no parabrisa e baixa Daniel a collela. Entra de novo e lea. Mira para nós cun aceno estrano e volve lela, esta vez en voz alta. A muller que a deixara chamáballes a atención a meus donos por deixarme só, que así me maltrataban e preguntáballes se lle farían o mesmo a un fillo de seu. Decateime que ambolosdous estaban perplexos e doídos.
- ¡Manda carallo! Se quen escribiu esto soubese como vive este can.¡ Mellor que moitas persoas! Non sei eu se quen deixou aquí esta mamonada coidará ós seus fillos como nós coidamos ó Leo! -dixo Daniel medio cabreado.
E aínda foron un anaco de camiño cara a casa dándolle voltas ó escrito. Eu ía calado, pensando. ¡Que fácil é xulgar á lixeira! E aínda que nesta ocasión todo quedou nunha anécdota sen importancia, cantas veces son xulgados polos humanos actos ben importantes e trascendentes dun xeito banal, sen importarlles nin valorar as consecuencias que os seus prexuízos poden acarrexar. E pensar que os homes son os únicos seres racionais! Bueno, tampouco podo eu xulgalos á lixeira, senón son coma eles e eu quero ser como son; cos meus defectos e virtudes, que dos dous teño a escoller.

DANDO MIMOS

Que eu me recorde, é a primeira vez que alá pola noitiña Daniel non practica un dos seus deportes favoritos: o de levantador de copas de cervexa. Hai anos que o practica e, como nos recorda de cando en vez, espera seguir con esta afección bastantes anos máis. E cando di bastantes pronuncia a modiño, silabeando e elevando o ton de voz, para que todos teñamos moi claro o que quere dicir: bastantes. E engade a continuación que hai que practicalo con moderación, con tino, que a certas idades todo o hai que facer con certa mesura. Así que unha ao día - ou dúas, penso eu-non a perdoa.
O impedimento da deportiva práctica diaria foi causado por unha indisposición leve, afirmaría un médico. Para min foi orixinado polo mesmo funcionario que ten confinada a Elba unha semana na casa: unha gripe ou gastroenterite cativeira e molesta que levou a meus donos da cama ó baño e do baño á cama durante unha noite enteira e que os tivo a dieta uns cantos días máis.
E como ambos botaron horas sen erguerse da cama, alí estiven eu para facerlles compañía. Deitábame ó seu carón para darlles caloriña, facíalles algunha monada para distraelos e animalos, repasábaos coa miña lingüiña para espabilalos e cando xa non tiñan ganas de contos poñíame a mirar a tele con eles. Mimos, moitos mimos é o que querían. E que lle dei, claro. Ás veces erguíame da cama e ía saúdar a Mar para que non se enfadara comigo, que hai uns días que non fai máis que estudar por mor dos exames, e volta a atender a Elba e Daniel. E así ata que xa fixemos todos a vida de cotío. Como vedes porteime moi ben. E fíxeno en parte porque tamén quero que se porten ben comigo cando o necesite, e non quero dicir con esto que non me atendan, non, que ata polo de agora non teño unha queixa deles, ou se acaso pequenos detalles. Fíxeno sobre todo porque os quero moito.
Novas de última hora: Mar contaxiada polo mesmo funcionario ou o seu xemelgo. Non quere mimos. Ela os perde.