NIN PORTOFÍN NIN PORTOFÓN

Para chegar a Portofón, segundo se sae da cidade, hai que pasar primeiro por Portofín. Aquí, nesta pequena vila mariñeira invadida no verán por xente fina e outra que aspira a selo, viven parentes dos da casa. Pouco imos visitalos; o día da festa ou por algún motivo especial e para de contar. E este domingo tocaba festa, esto é: que habería de xantar churrasco, prato estrela que se repite de ano en ano e que a min me encanta e non só polo óso, senón tamén polo que vai ó seu redor. Como vén sendo tamén habitual, os da casa comentaron na víspera que a ver se desta vez variaba o menú, que xa estaban cansos de xantar sempre o mesmo, aínda que sospeitaban que en Portofín nada cambia, todo permanece e que como moito, moito apañarían algún petisco de empanada ou ensalada rusa antes de meterlle o dente o churrasco. Malas liguas, digo eu, que xa me gustaría a min que houbese na nosa casa todos os días carne á brasa para xantar.
O caso é que a min non me levaron a Portofín, que seique hai agora dúas cadeliñas e entre todos iamos facer moito barullo e molestar e ademais os de alá non ían ver con mois bos ollos que eu fose o centro de atención da velada e non o parrafeo do patriarca. A decisión de deixarme só en Bolnovo, onde tiñamos que recoller a Mar, foi tomada por votación familiar, e a pesar de que eu levantei a miña patiña para o si, non ma tiveron en conta e triunfou o non. E en Bolnovo me quedei, só e triste. Aproveitei para percorrer a casa habitación a habitación, recordando os bos momentos que pasamos todos alí, cando eu era aínda un cachorro sen ningún sentidiño que disfrutaba enredando coa Xena, a pastora alemana que moito me aturou. Bueno, o certo é que a pesar de non ter con quen botar unha liorta, o tempo pasoume rápido. Pola tardiña chegaron os da casa a recollerme para voltar á cidade. Coma sempre, en Portofín houbo churrasco e de postre morros. Esto último si que non sei a que saben, que polo de agora aínda non os catei. Para outra festa, para outro ano.

VOLTA Ó TRABALLO

Decateime de que as vacacións da familia remataran cando onte pola mañá saín da casa coma de cote a aliviar baixo a estricta vixianza de Daniel e un airiño fresco, en troques da sempre impactante calor matinal de moitos días atrás, fixo tremer as miñas orellas. De seguido, o contacto das miñas patiñas coa herba verde e húmida do meu aseo particular a carón da casa espertáronme definitivamente do letargo producido pola longa viaxe dende Pedraquente ata o fogar na cidade. E aquí estamos de novo dispostos a retomar o quefacer cotián: as tarefas das que vos teño falado noutras ocasións e tamén a soidade e a responsabilidade de ser o gardián desta acolledora casa.
Paseino moi ben á beira do mar; moi ben, moi ben, moi ben. E a pesar da calor abafante que tiñamos que soportar día e noite nunca me rendín a tentación do sofá ou da cama. Fixen deporte coma un campión, coma un atleta de élite, polo que como vos podedes imaxinar veño forte coma un buxo. Tiven tamén algunha pequena liorta con algún conxénere, sen maiores consecuencias que o susto para os meus acompañantes que xa andan precavidos porque seique teño imán para que os outros cans me veñan molestar.
Podería contarvos mil e unha, pero quedareime cun par de gratos recordos: a maña de Mar para raparme, a visita de Anxo e María e os paseos pola praia ó amencer. Ah!, e as améndoas do Bemajumi. Por certo, que Anxo foi destinado para Zaragoza así que espero que os da casa cando vaian a velo me leven, que non coñezo esa cidade e eu sonvos un canciño de mundo, de afianzado carácter cosmopolita. Aí queda eso!