AGRESIÓN!!

Que mal o pasei o pasado sábado ! Que susto levei! Que cativo me vin por momentos! Póñenseme de punta os peliños do lombo só de recordar o sucedido!
Estábavos eu a porta do mesón onde paran os meus donos a tomar algo cando andan de vagar. Como non poden entrar os cans -e van ...- déixanme fóra, suxeito pola miña correa a unha placa colocada na parede. A porta é de cristal e sempre me sento mirando cara adentro, para ver o que fan os meus donos e máis para recordarlle que eu tamén existo á hora de saborear unha tapa, que por certo fan moi boas e raro é o día en que os donos do mesón non me dan a proba. E de súpeto sinto detrás de min un gruñido e sen darme tempo nin a revirarme sinto outro can a cabalo de min ladrando e tentando morderme. De inmediato me decatei do agresor: Arturo, un can do barrio; algo máis grande ca min e moi chulo, tanto que os donos do mesón xa o teñen enfilado e non é a primeira vez que o botan da porta. E aquí me tendes a mercé do Arturo, intentando escapar das súas fauces e gadoupas, laiándome sen dó. A súa dona tenta separarnos, pero non se lle ocorre outra maneira que tirar pola miña correa cara arriba, erguéndome do chan, asfixiándome, facéndome quedar sen forzas, mudo... Xa me vía perdidiño. Nesto saen meus donos da mesón a todo correr. Elba tenta separar a Arturo, Daniel lanzalle unha patada e falla. Arturo non me solta. Berros dun e doutros e por fin, unha segunda patada de Daniel despraza a Arturo un metro polo aire, o suficiente para que a miña dona me colla nos seus brazos e me salve. Despois de desculpas e promesas de levar a Arturo ben atado cando saia de paseo, míranme e non me ven nada. O sangue non chegou ao río. Todo quedou nun susto para min. Lástima que a patada non a levara o bicho este nos dentes que, segundo lle contaban meus donos ós propietarios do mesón, máis ben a levou no cu.
Esa noite tiven pesadelos. Soñei cun monstro con cara de Arturo que me quería papar. Menos mal que por alí andaban tamén meus donos, que me salvaban. Ai, que mal o pasei aínda durante uns días! Pero xa estou reposto, xa nin Arturo nin gaitas, que quen se meta comigo non sabe ao que se expón!

DE VIAXE

Como Anxo tivo que cambiar de residencia por mor do seu traballo alá fun con Daniel e Elba a facerlle unha visita. De Oviedo trasladouse para Castro Urdiales, unha cidade santanderina á beira do mar Cantábrico.
Aínda que xa estou acostumado, sempre me parecen interminables as viaxes. E esta vez non foi tampouco excepción. Moitas horas nun espazo reducido para un canciño inquedo por natureza coma min! E aínda que o meu sitio no coche é nos asentos traseiros, de cando en cando pego un brinco e paso para adiante, para o colo dos meus donos ou baixo para o solo do vehículo. Tamén me poño a mirar polas ventaíñas: a xente, a paisaxe, os outros coches, o ceo, a chuvia cando cae...E así vai pasando o tempo, pero a verdade é que sempre me tarda a hora da chegada.
Castro Urdiales é una cidade preciosa. Histórica, señorial na xusta medida, limpa, ordenada e adaptándose os tempos que corren, pero con xeito, compartindo modernidade e espazos verdes e de lecer. Pasei por ela cos meus donos polo día, que pola noite non me levaron porque seique onde ían non deixaban entrar cans. Sigo sen entender por que non nos deixan entrar nas cafeterías, por exemplo, ou mesmo nos museos. Seguro que entran persoas que se portan bastante peor que nós. Teño que poñerme a traballar para conseguir rematar con esta inxustiza.
Chamoume moita atención a xente de alí. Son diferentes a doutros lugares do norte, de Galicia ou de Asturias, que é onde eu máis coñezo. Parecéronme máis serios, menos faladores nas rúas e no paseo á beira do mar. Elba e Daniel tamén sacaron a mesma conclusión. Falaron entre eles dos primitivos habitantes destas terras: rexos pero capaces de pintar hai miles de anos animais nas paredes e teitos das covas cunha delicadeza tal que aínda hoxe son a admiración de toda a humanidade. Pode que pervivan nestes santanderinos os xenes de aqueles homes e mulleres que habitaron unha terra tan dura e rochosa, batida por ventes e tempestades, inhóspita en boa parte do seu territorio e ó mesmo tempo doce, rica, suave e chea de vida. E non exenta de humor. Ou eso me pareceu cando estaba esperando con Daniel nun semáforo para cruzar e pasou un autobús pequeno. A conductora, sinalándome co dedo, botouse a rir. Home, eu xa sei que chamo a atención polo ben feitiño que son e que a xente mira para min sen disimulo e sorrí, pero non quixera que a miña presencia fora motivo dalgún accidente de tráfico.
Tamén visitei outras vilas e pobos cando viñamos de volta para a casa. Uns gustáronme e outros non tanto, pero deles falaréivos noutra ocasión, noutra viaxe, porque meus donos queren volver e velos con calma. A que eu non teño.

CHUVIA

Canto chove nesta terra! Vai xa para varios días que chove desde a noite á mañá. Deita auga sen tregua, maina, a reo, sen compaixón polos que coma min necesitan un paseíño para estarricar o corpo.
Gústame a chuvia. Gozo deste tempo morriñento, de estar na casa mirando o mundo polas ventás, de xogar cos meus donos porque eles tamén saen pouco, de escoitar a televisión ou a radio. Da radio sempre vén música e estouvos moi ó tanto dos cantantes e grupos de moda e ata boto algún que outro bailiño con Elba, con Mar e mesmo con Daniel. Xogo tamén a botar carreiras, ó escondite e ás pelexas. Xa vedes, estouvos moi ocupado e só me aburro cando quedo so na casa polas mañás. É cando me poño a mirar polas ventás: persoas que van para o seu traballo, mozos e mozas para as súas clases ou a votar unha partida no bar, homes e mulleres ós contos e xente tamén que non vai a ningures, que sae da casa para non afogarse nela. Cóntame Daniel que este tempo de escasa luz predispón para a reflexión, a veces en demasía, e que hai persoas que son sobrepasadas polas circunstancias, polos problemas reais ou mesmo imaxinarios, e que chegan a obcecarse de tal xeito que non atenden a razóns e arruinan a súa vida por non saber ou non querer buscarlle solución a eses dilemas.
A min por agora vaime ben. Non padezo nin sufro. Son feliz. O que me preocupa é que alguén do meu entorno se vexa afectado polos tempos cativos que corren. Pero bueno, aquí estamos todos; para afrontar os problemas cando veñan e a tirar para adiante. Si Señor.

ALGO MUDOU

A véspera da chegada do Papa B XVI, Daniel foi dar unha volta coa bici, a súa afección deportiva preferida. Nun dos seus percorridos sae da cidade pasando polo antigo barrio chinés, hoxe practicamente desaparecido como tal e inmerso nunha actuación urbanística considerable. É frecuente que neste lugar se atope cunha muller sentada sempre no mesmo sitio, ó pe da porta dunha casa, a espera dalgún vello cliente. É unha muller madura, non moi agraciada, vestida coma calquera outra muller da súa idade e con semblante tristeiro. Sempre soa e cunha pequena radio entre as mans. A Daniel dálle un pouco de mágoa. Ese día, a véspera do gran acontecemento tan anunciado por algúns, a muller en contra do seu costume estaba de pé. Mudara a súa roupa de cotío por outra máis moderna, semellante a que levan as mozas, e que marcaba a súa figura. Estaba ben peiteada e lixeiramente maquillada. Camiñaba con dificultade, suponse que aqueixada dalgunha enfermidade que seguro soportaría mellor sentada, pero a ocasión ben valía un esforzo. Daniel alegrouse de vela así, erguida e coqueta, aínda que a finalidade da mellora fora para vender o seu corpo a algún dos miles de visitantes que segundo os gobernates e a igrexa ían ateigar a cidade.
Nunca saberá Daniel como lle foi, a non ser que llo pregunte cando volva a vela. Pero coido eu que non se atreverá; non sería humano preguntar por tales miserias. Tampouco lle fará falta, porque o día tan esperado e alabado polos siareiros católicos e os medios de comunicacións afíns pasou desapercibido para a maior parte dos habitanes da cidade, e non digamos doutros lugares. Os centos de miles de visitantes prognosticados quedaron reducidos a bastantes menos dos que xunta calquera cantante ou grupo musical de segunda fila na mesma praza onde se celebraron os actos litúrxicos.
Eu confeso que me acheguei a ver a B XVI. Fun con Daniel e Elba. A comitiva pasaba moi preto da nosa casa e alá fomos. Estivemos esperando un anaquiño, paseando e ós contos. Había moita policía. E cando digo moita quero dicir moita. Mirabas a un lado e outro e veciños e curiosos poucos, pero forzas de seguridade...de toda clase e cor. Bos mozos e mozas, por certo. E nestas, aí aparecen pola estrada motos, coches e o papamóvil. Dentro, un homiño coma outro calquera, saudando e mirando sen ver. E ata logo.
Sostén Daniel que os cidadáns cada día están máis desconectados dos políticos e da igrexa. Que os problemas reais da sociedade -que son os que si preocupan á xente - non se arranxan con visitas e menos aínda con parafernalias sociais e políticas. Que se malgasta tempo e diñeiro en asuntos que a poucos interesan e que se esquecen de que tanto no barrio chinés como en calquera outra casa unha persoa necesita que a consideren e que miren por ela.