QUEN MO ÍA DICIR

Xa aliviei nas cortinas da cociña, xa me mollei coa chuvia aínda morna deste mes de setembro, xa quedo de xefe da casa polas mañás, xa pasei unha fin de semana na casa de Lula, xa paseei pola cidade entre o balbordo dos visitantes, xa ... xa estou na casa. E se tanto tardei en subirme a este outeiro foi porque a man transcritora dos meus pensamentos seica non tivo tempo ata agora de dedicar catro minutos a teclear catro palabras nesta páxina intergaláctica. E xa inmerso no outono, con todo o tempo do mundo para meditar nas miñas inquedanzas e nos meus proxectos vitais, non podo deixar de recordar con morriña os bos días que pasamos en Pedraquente. E as novidades, que haber hóuboas porque... quen me ía dicir a min que ía ser testemuña alá  dunha nova expereciencia para os da casa. Quen llo ía dicir taména eles, a Daniel e a Elba,  que tiveron que vivir máis de medio século para rirse a cachón mentras se bañaban espidos nas temperadas augas do mar Mediterráneo. E todo comezou coma quen  non quere a cousa, sen premeditalo, ou iso creo eu.

Como xa vos teño contado una das miñas afeccións preferidas é dar longos paseos alá onde estea ou mellor dito, alá onde os da casa me queiran levar. E en Pedraquente, cediño ou ao atardecer, boto unha carreiriña pola praia con Elba, con Daniel ou con ambos, amoso o palmito  polo paseo recén rematado antes de tomar as cervexas -eles, que non eu- ou camiño por un sendeiro que discorre todo a beiriña do mar dutante varios quilómetros e polo que se accede  ás calas nudistas, esto é pequenas praias onde os humanos se bañan espidos, ou en pelotas, como di Mar. Xa tiñamos ido varias veces outros anos porque aínda que me canso e ata me teñen collido no colo disfrutamos coa paisaxe e facemos un pouco de exercicio, que a todos nos ven ben, pero nunca lles deu por parar e bañarse. Pois non sei por que, pero este ano alá nos fomos un día e ante a miña sorpresa Elba, roupa fora, peliños ao aire mergullouse na cala do Raposo ante a mirada pasmada miña e de Daniel, quen para non ser menos ao día seguinte emulou a Elba e coas boliñas ao aire e rindo a cachón  somerxeuse con ela. Imaxinade o espectáculo. Dous humanos xogando na auga a pillarse, a acariñarse,a bicarse, a ...non sigo que todo son suposicións e non quero quedar de mintireiro, pero bueno para min que a cara que poñían, sobre todo Daniel, daba que pensar. E deberon de collerlle gusto ao baño e ao xogo, porque repetiron varios días e falan xa de que para o ano que vén continuaremos cos paseos e cos baños espidos. Eu tamén me bañei, mellor dito bañáronme que non son eu moi amigo de tomar iniciativas tales. Ademais, como xa ando espido non me tivo moito mérito, pero recoñezo que o baño refrescoume e os da casa disfrutaron como había tempo que non os vía.