VAI POR TABACO

Entendo eu que ir por tabaco é achegarse a un estanco, bar ou calquera outro local onde se poñan a venda paquetes de cigarros, xarutos ou picadura para calmar as ansias dos fumadores, que de algo hai que morrer e hai quen prefire facilitarlle o traballo á parca. Por iso non caín da burra -como din os da casa- cando chegou Elba de Bolnovo coa novidade de que un coñecido de vello marchara había un par de días por tabaco e aínda non volvera. A incredulidade reflectida no rostro de Daniel de contado mudou por outra expresión ben coñecida por min e que recoñezo nada máis ver ese sorriso burlón característico seu asomando pola comisura dos labios, e aínda que lle custou traballo asumir a nova, non lle quedou máis remedio que rendirse anta a evidencia: Ovidio, o serio, o pai de familia exemplar, o esposo abnegado, o home sempre cumpridor dos desexos dos seu clientes ...deu un paso ó fronte ou máis ben tomou a saída dunha carreira de supermarathon e si te he visto no me acuerdo, que a vida son catro días e hai que aproveitar e darlle gusto ó corpo.
Cousas dos humanos - digo eu.
Voltas que dá a vida -diría Daniel.
E segundo lle contaron a Elba uns días despois, seique foi cousa dun arrebato, da paixón desatada por unha muller máis nova, que lle fíxo referver o sangue ó Ovidiño ata decatarse de que aínda non estaba tan oxidado coma el pensaba, que a pesar de que na súa cabeza só quedaba a centésima parte do pelo que a cubría vinte anos atrás, era home dabondo para dar conta non só dunha senón dun par de féminas se fose necesario.
Ai que burros son estes homes! E digo ben homes, que non mulleres, que nada máis velas xa calquera se decata, por moito canciño que un sexa, que a diferencia entre os uns e as outras é abismal, ou sexa que semella que nunca se acaba, que mete medo.
Eu por agora estou ben así, sen ataduras. A nosa natureza é como é: aquí te vexo, aquí te pillo - parafraseando a Daniel-, ben entendido que a ocasión tardará e tardará en volver a repetirse.
Unha pregunta: e se nos deran a escoller? Que?

ESPERANZA

Indo no coche camiño dun recado sorprendeunos a nova anos atrás tan esperada: ETA anunciaba o cese definitivo da actividade armada.
Elba e Daniel medraron á par que a banda terrorista se ía convertendo nunha hidra asasina. Non recordaban con exactitude cando comezaron a tomar conciencia de quenes eran, o que pretendían. Pode que cando xa non houbo excusas para os asasinatos, se é que algunha vez as houbo. Mesmo recoñecía Daniel que nalgún momento, cando era moi, moi novo existía entre os xoves de entón unha certa admiración cara aqueles asasinos, como se estivesen irradiados por unha luz salvadora que pretendesen propagar por toda a sociedade. Eran tantas as ganas de rematar coa dictadura, de incorporarse ó mundo libre que todo parecía insuficiente, que todo valía, e ata se intentaban xustificar os asasinatos, como se a vida daqueles homes, mulleres e nenos inocentes pertencera a un mundo distinto, irreal, que só existía nos xornais e outros medios de comunicación.
Os feitos pronto impuxeron a realidade. Hoxe, depois de tantos anos de terror e horror, só queda a esperanza de que desta vez sexa certo, de que aquel NUNCA MÁIS que aínda resoa nos oídos dos da casa se volva entoar de novo para chuspirllo á cara a quen tanto dano fixo.
Gustaríame facerlle só unha pregunta a calquera destes descerebrados inhumanos: para que?

CHOVER OU NON CHOVER!

O mundo está ó revés. Pensar que o día do Pilar estiven na praia a sombra dun lancha porque facía unha calor abafante e hai dous meses, cando regresamos de Pedraquente aló pola Virxe de agosto, gardamos o parasol no trasteiro porque pensabamos que xa non o iamos abrir ata o ano que vén! Eu esto non o entendo. Chove cando non debe e vai calor cando debería chover.
A min gústame a caloriña porque podo pasear a calquera hora do día, pero este é tempo de chuvia, de andar arrimado as paredes para non mollarse, de botar carreiriñas para aliviar e volver para a casa de contado, de ver a tele engruñado no sofá ou deitado no chan á beira do radiador. É tempo de ver medrar a herba e espirse as árbores, de sorprenderse cando os ríos enchen e van por fóra, de engaiolarse cos nenos e os seus paraugas de cores; de xantares que che quenten o corpo, de sesta familiar e de estar máis na casa, todos xuntos, como me gusta moito a min. Sen embargo, e ante a miña estrañeza, os humanos fan dende hai semanas vida de verán: nin que estivesemos en Pedraquente, que aló o bo tempo alóngase bastante máis alá da data de inicio do outono. Pero así non podemos seguir. Esto non é normal e sostén Daniel que pagaremos as consecuencias.
A que veñen logo tantos desaxustes? Segundo escoito por aquí e por alá, á tolemia dos humanos. Nin máis nin menos. Xa acabaron con moitos animais e levan camiño de rematar cos que quedamos e por suposto con eles mesmos. E non haberá maneira de paralos?, pregúntome eu. Para a miña desgracia só os que acenderon este lume son quen de apagalo. Só se os humanos máis poderosos se poñen de acordo conseguirase que polo menos o dano xa causado na natureza non vaia a máis. Se consultaran ós animais, se nos deixaran participar nos foros onde se reparten o poder e as riquezas, se os amos do mundo foran capaces de pensar coma nós un intre, só un intre, deterían esta desfeita.
Desexo con fervor seguir maravillándome todos os días cando esperto e miro pola ventá da cociña como o sol se ergue por detrás dos montes e edificios ou como bate a auga nos cristais do cuarto onde adurmiño esperando polos da casa. Quero a miña terra como é, coma sempre foi, dende hai miles ou millóns de anos. E abofé que non me quedarei quedo.