A CÁMARA GUE

Xa reposto ó mil por mil aquí me poño de novo a contactar con vós grazas a este invento extraordinario de Internet, tan extraordinario que cada día que pasa aínda me pasma máis. E apuntillo isto porque tiven unha experiencia nova o pasado día 24, o día de Noiteboa. Como xa vos contei, nestas datas a familia procura pasar algúns días xuntos e aínda que non foron máis ca tres valeron para vernos, pasear, folgar, contar contos e como non pegarnos algunha que outra paparotada a conta do Nadal, que sempre hai que aproveitar as ocasións para darlle algunha alegría ó corpo. Bueno, pois despois de cear Anxo colleu o seu portátil e chamounos para que poideramos falar con Inés, a súa moza, que estaba na casa de seus pais en Asturias. E non só se falaba que tamén nos podiamos ver os uns ós outros a traves da pantalla do ordenador!, e grazas a un invento chamado cámara gue -ou algo así- que leva incorporado o portátil. Anxo ergueme do chan un pouquiño para que me puideran ver os da outra banda e tamén para eu ver mellor. E aínda que me daba un pouco de vergonza e facía como que non me interesaba a función, o certo é que me divertín escoitando a Inés falando con todos os da casa. Tamén falaron seus pais e a súa irmá, que eu xa coñecía porque pasara uns día con nós en Pedraquente, no verán. A min gústame moito Inés. Cando me ve sempre me dá achuchóns, chámame guapo e sácame de paseo. Pásoo moi ben con ela, e tamén coa súa irmá, que é moi simpática e faladora. Con eles estaba un ou unha conxénere que lle pasaba como a min e miraba cun ollo para a pantalla e co outro cara os seus donos. A ver se nos vemos un día e botamos unhas paroladas - é un dicir - ou mellor un ulisqueo e unha ladrada. O que sinto é que Anxo non estivera con nós para despedir o ano porque así podería volver a ver a Inés pola cámara gue. Temos unha na casa, pero Mar aínda non a conectou. Anda tan ocupada estes día que seique non ten tempo para instalala. Cando o faga teño que convencer a Daniel para que de cando en vez me poña fronte á cámara, ma conecte e me deixe botarlle uns ladridos a Inés. Máis que nada para que me chame guapo, que os da casa non mo din nunca.
VIVA ASTURIES E FELIZ ANO 2011 !!!!

A PIQUES DE

Ai amiguiños, canto tempo sen mirarnos! E non credaes que foi por vagancia, non. Foi porque a piques estiven de deixar para sempre a miña vida de canciño ilustrado e pasar a formar parte do pelotón dos canciños con ás. Se non chega a ser pola intervención da divina patada salvadora -xa a teño alcumada así- asegúrovos que non estaría eu agora aquí de leria con vós, senón no panteón dos canciños senlleiros, e pode que con estatua e todo.

E logo que pasou?, preguntarédesvos. Pois que case sen me decatar pasei do chan a bocona dun dálmata que me sacudeu ben sacudido. E non só iso, senón que me deixou no peito, na gorxa e na cabeza recordos dos seus dentes e moas, sinais que aínda hoxe repaso coa miña lingüiña e que me fan estremecer só con miralas. O meu paseo pola rúa con Elba e Daniel viuse inacabado por un intento de asasinato na miña persoa de can. Como vos podedes imaxinar, o atentado non tivo éxito porque un patadón providencial arreado por meu dono conseguiu que o delincuente abrise as mandíbulas ó mesmo tempo que voaba un par de metros cara a estrada.
E logo, a que se armou! Berros dos meus donos, insultos da parte contraria, ás carreiras cara a veterinaria nos brazos de Elba, dor, medo, incredulidade...e a pregunta que todos nos facemos moitas veces: Por que me tivo que pasar a min? Cada vez que o recordo xúrovos polo santo patron dos cans que se me erguen os peliños do rabo e se me encartan as orellas.
Agora, xa reposto, volvo facer a miña vida cotiá, da que aquí vos vou rendendo contas con moito agarimo. E como xa estamos a piques de celebrar o Nadal e imos a xuntarnos todos na casa algúns días -e comeremos lambetadas e o que caia- penso que me irei esquecendo deste triste suceso e que recuperarei totalmente a miña paixón pola vida. Cariño e comprensión non me faltarán, deso estou seguro.
FELIZ NADAL