Así lle chamou Mar a miña patiña mancada. Había tempo que me doía e eu veña a lambela e a queixarme cando me tocaban nela. Os da casa xa dicían que algo tiña que ter na patiña, pero botábanme unha ollada e seique non vían nada. Claro, eu tampouco me deixaba, que recoñezo que son algo queixón e sempre penso que me van facer mal aínda que non queiran, e cando me collían para mirarme a patiña, rebulía de tal xeito que acababan por deixarme fuxir. Pero levaba uns días veña que dalle a lamber enriba da cama, no piso da casa, no coche...e Elba cansou e entre ela e Mar colléronme, inmovilizáronme e arrincáronme sen dereito a rechistar a unlla que tiña danada. Doer doeume, pero tamén é certo que de alí a un pouco a dor foime pasando ata case desaparecer. Para rematar a faena operatoria botáronme un líquido desifectante na ferida e vendáronme a patiña. E así me vexo eu no espello do corredor: can pequeno, pero bravo presumindo de ferida de guerra. Seique me van facer as curas de vez en cando, pero eu penso que xa non é necesario porque cando chegue a Pedraquente o primeiro que vou facer é ir dar un paseo cos da casa pola beira do mar e mollar as patiñas. Segundo lles oín contar a auga do mar é moi boa para curar feridas, así que espero que dentro de nada xa estea completamente recuperado. O malo é a viaxe que nos espera, pero bueno como xa estou afeito procurarei ir soneando e mirando pola ventaniña do coche, que a pesar de ter xa feito este camiño varias veces non me canso de admirar a riqueza paisaxística dos diferentes lugares polos que imos pasando. Bueno, xa vos irei dando novas dende alá. Xa sei que calor vou pasar unha pouca, pero ai!, esas carreiriñas de mañá patexando na auga canto me acordan!
