FOLGA XERAL

É a primeira vez na miña curta vida que oio falar de folga xeral. Segundo escoito na casa e na tele os sindicatos pretenden paralizar o país porque están disconformes con certas medidas políticas e económicas que pretende tomar de inmediato o goberno do presidente José Luis Rodríguez Zapatero. Polo pouco que eu entendo, para promover unha folga deste calibre teñen que existir poderosas razóns, porque paralizar un país ten que ser algo moi, moi serio.

Xa pasou o día da folga. Para min foi un día coma outro calquera. Pero para os humanos foi un día especial. Para uns, os sindicatos, a folga foi un éxito. Para outros, o goberno, o éxito foi relativo. E agora que vai pasar?, pregúntome eu. Os sindicatos din que o goberno debe rectificar. O goberno di que vai levar adiante as medidas anunciadas por moi lesivas que sexan para os traballadores, que os tempos non están para tomalos a broma e hai que coller o touro polos cornos. Daniel opina que quizais o touro que queren coller sexa o equivocado e que deberían mirar en gandeirías máis ricas. Pois a esperar e non renderse, digo eu, e a estar máis atentos as decisións do poder para enfrontarse a elas antes xa de que teñan intención de aplicalas.

OS OUTROS VECIÑOS

Ademais de humanos, onde vivo teño tamén de veciños a varios conxéneres. Inda somos un lotiño, non pensedes, e de todos os tamaños e condicións. Non me levo gran cousa con eles porque cada un ten a súa rutina, os seus gustos, as súas horas para pasear. A nosa vida sempre estará condicionada pola familia e pola casa onde habitamos. E así ten que ser. Eu prefiro perder algo ou moito de liberdade, pero ter un fogar acolledor e non andar expostos a calquera perigo e mesmo a pasar fame.
Entre os meus conxéneres a quen máis vexo é a un que vive preto do meu portal. Xa non é novo, case sempre anda por fóra e nunca o vin atado. Ata debe durmir algunha noite ó ras. Anda a súa bóla, como di Mar, e sempre que nos vemos ladrámonos. Eso si, un nunha beirarrúa e outro na outra, que así nunca chegará o sangue ó río, pero balbordo facemos un pouco; e quen non nos coñeza pensará de nós que adobecemos de carraxe. Conto que lle botamos.
Coméntame Daniel que esta actitude tamén se repite nos humanos. Moito ruído e poucas noces, seica se di de aqueles que presumen do que non teñen ou non son. Eu non estou de acordo; non é o meu caso. Porque a min a valente non me gana ninguén. O que pasa é que son un gran afeccionado ó teatro, e sempre que teño ocasión practico. Ou vós que credes?

OS MEUS VECIÑOS

Teño bos e malos veciños. Como tododios segundo di Daniel.
No piso de abaixo vive un matrimonio coas súa dúas fillas, dúas nenas pequenas que se chaman Uxía e Xoana; dous nomes por certo dos máis bonitos que lle poderían poñer. Eu, cando teña descendencia eille poñer nomes galegos. Soan tan ben! Son moi simpáticas e faladoras e cada vez que me ven fan unha festa. A veces escóitoas dende a casa: a correr, a cantar, a falar cos seus pais, a xogar... Só me molesta unha cousas delas, e é que cando as atopo dando un paseo, ó verme veñen con outros nenos a achucharme, a levarme de acó para acolá e... ata lle dan tironciños ó meu rabiño. E a min non me gusta, claro, e fago como que me enfado para que me deixen tranquilo. E ládrolles e todo. Ai! Que pacencia teño que ter! Pero quéroas moito; claro que si.
Porta con porta vive un home só. Non é moi maior, pero é un chisco rabudo. Non lle gustan os cans e xa dou queixas de min. Seique ladro polas noites e o molesto. Algo de razón ten, algunha vez teño ladrado, co medo ou polo ruído. Pero poucas, moi poucas. Eu creo que non é por iso. É porque non soporta ós cans, como non soportará ás persoas que non lle entren polo ollo dereito. Tamén pode ser por medo. Si, si, que non vos estrañe. Medo arrepiante ós cans, eu incluído aínda que as miñas queixadas poderosas pouco sobrepasan a altura dos seus nocellos. E sostéñoo porque xa non é a primeira vez que ó atoparnos así de imprevisto, pegue un chimpo ó verme. Bueno, un chimpiño, que non quero esaxerar.
O medo ós cans, dime Daniel, pérdese cando un empeza a telos, a crialos. Cando se converten en compañeiros fieis e se me apurades ata en confidentes imposibles.
E logo non haberá quen lle regale un cadeliño ó meu veciño? Bueno, mellor unha cadeliña.

DE NOVO NA CASA

Canto hai que non conto nada! Xa botaba de menos este contacto intergaláctico. Pois estiven de vacacións, que nós os cans tamén temos dereito ó lecer. Estiven coa familia en Pedraquente, aló a beira do mar Mediterráneo. Paseino moi ben, moi ben. Paseos pola mañá pola praia con Daniel e pola tarde con Elba polo pobo, xogos con Anxo, Mar e os amigos que viñeron de visita, carreiras cos meus conxéneres por aquí e por alá...un vidón, como di Daniel. O malo foi a calor. Canta calor vai en Pedraquente! Nunca pensei que o Sol puidera quentar tanto. Eu afeito ó tempo onde vivo, fresco e chuvioso, aterrei nun lugar onde a xente súa nada máis erguerse da cama e ata durmindo. Menos mal que no apartamento onde viviamos había aire acondicionado, senón non sei como o soportariamos.Pasaba coa familia as horas de máis calor na casiña, estarricado no chan coa barriga ó fresco, se se lle podía chamar así, mentras eles durmían a sesta ou vían a tele. A praia ía algunhas veces, cando había pouca xente porque estaba prohibida para nós, os cans. Non sei se estaría para outros animais, un león por exemplo, porque nos letreiros só aparecían cans. Cousas dos humanos que sigo sen entender. Como vos dicía, cando ía a praia pasábao ben. Deitabame ó carón dos meus donos á sombra do parasol, botaba unha sonadiña e sobre todo miraba a xente que ía e viña, que se bañaba ou que xogaba. Que ben o pasaban! De vez en cando fixábame nos homes e nas mulleres. Cada un andaba como quería sen importarlle nada o seu aspecto, condición, vestimenta...A verdade é que me sorprenderon, pero para ben. Tamén dei algunha que outra camiñata por sendeiros á beira do mar e polos outeiro pretos. Cansábame, pero fun capaza de seguirlle o paso ós meus donos. Bueno, unha vez tiveron que collerme no colo porque xa non podía máis.
Aínda que o máis importante que me aconteceu foi descubrirme a min mesmo. Sabedes, xa non son un canciño; son un can, un adulto, un ser que está a punto de inciarse no amor, amor de cans, claro, bastane máis sinxelo que o amor dos humanos, segundo me contaron os meus conxéneres aló en Pedraquente. Xa vos irei comentando algúns segredos.

Agora, xa na casiña, a retomar a miña vida cotiá...e a seguir en contacto co mundo mundial.