POR QUE?

Os da casa teñen unha coñecida en Bolnovo que os chama cada vez que algún veciño coñecido de seu deixa de vivir. Vamos, que morre. Ás veces a nova sorpréndeos e outras non tanto. Supoño eu que esta reacción depende da identidade da persoa que pasa a mellor vida: nova ou vella, parente ou non, amiga ou coñecida...E  ata das circunstancias do pasamento: enfermidade, accidente, vellez...Por certo,  eso de mellor vida oinllo a Daniel. Eu a verdade é que non o entendo. Onde vou ter eu mellor vida que aquí a carón da familia !
Onte Agripina -que así se chama a campaneira telefónica-chamou. Daniel devolveulle a chamada e a medida que a escoitaba o seu semblante foise volvendo serio, pensativo. Segundo lle contou logo a Elba tratábase dunha moza nova que decidira quitarse a vida, algo que xa intentara anos atrás e que non conseguira por pouco. Xa un irmán seu máis novo tomara esta mesma tráxica decisión antes ca ela. E non fallou.
E eu pregúntome que é o que pode levar a un humano a quitarse a vida. Que pensamentos acollerá o seu maxín non neses intres inmediatamente anteriores ó crac, que supoño valeiros de xuízo, senón neses outros momentos de reflexión, de ensimesmamento, de razoar sobre os motivos que o impulsarán días, meses ou anos despois a tomar tan desmedida determinación. Imaxino que sobre esto haberá moitas opinións, moitos estudos, demasiadas teorías e poucos acertos. Claro que ben pensado tampouco é fácil atinar, digo eu.Os humanos son tan complicados.

LUCES DE NADAL

A vedade é que non sei que facer con Daniel. Coma vós sabedes eu son a alma mater -aí vai-deste blog; el só preme as teclas. Só premer! Mirade vós que traballo tan grande. Pois non hai maneira! Segundo me di a xeito de disculpa, a crise global aféctalle e non está para enredos; aínda que eu máis ben penso que é pura e simple vagancia. Va-gan-cia !! Vai para un mes que tiña titulada esta entrada e aí me quedei. Porque quería falar do Nadal. Destes días de lecer, festas e papatorias para uns e de conmemoración relixiosa para outros, cada vez menos segundo falan os da casa, pero o Nadal  re-ma-tou e aínda que quedan no frigorífico algunhas lambetadas propias destes días -que espero catar-, o espírito navideño xa vai aló e as miñas elucubracións, canda el. É curioso, agora que o penso aínda quedan, xa apagados, os adodíos con bombillas de luces de cores pendurando nas rúas e prazas de vilas e  cidades e que son o sinal visible do tempo que se achega cando os empezan a colocar. Non sei por que imaxinara que este ano coa crise no ía a ver as luces de cores resplandecendo na noite fría, ou polo menos non tantas como outros anos. Pois estaba equivocado: máis ou menos as mesmas.E alegróme de que foxe así. As luces aledan o ambiente, animan a xente a sorrir e a soñar, a esquecer por uns días as preocupacións de todo o ano, a ser máis comunicativas, a mostrarse felices...Pero tamén é verdade que hai outra moita xente que non ten ganas de contos, que os consomen os problemas, que pensan que non teñen futuro porque tampouco teñen presente. Xente a quen lle dá igual que haxa luces ou non, mesmo lles molesta tanto gasto inútil cando eles o está pasando tan mal. E enténdoos. E gustariame botarlles unha man ou facelos sorrir polo menos.Din os da casa que en tempos coma estes toca apretar o cinto e fomentar a solidariedade. Eu cinto non teño, así que...pero solidario podo ser e sereino: en vez de ladrarlle aos veciños cando me atope con eles, menearei o rabiño en plan de amistade e ata serei capaz de dar unha reviravolta para facelos sorrir.