DE VOLTA

Non hai como botar uns días fóra da casa para volver a ela con alegría. Nada como a casiña dun ! E eso que o pasamos moi ben todos en Pedraquente. Pouco a pouco a vivenda que temos aló vaise afacendo a nós e viceversa. Tamén imos facendo máis coñecidos e amigos, e así aínda que o tempo non axude, como foi o caso, sempre queda a compañía dos veciños para facer máis levadeiros os días que non se pode ir á praia ou pasear e só queda a alternativa de quedar na casa ou ir tomar algo e contar un conto.
O que máis me chamou a atención esta vez foi a cantidade de conxéneres con que nos atopabamos na praia polas mañás Daniel e máis eu. Cousa curiosa: moitos días había paseando máis cans -máis ben canciños coma min- que humanos por mor do camping que hai a un extremo da praia e onde SI DEIXAN estar con cans. A andaina matutina sentábanos de marabilla a ambos. Xa con caloriña a primeira hora, houbese ou non sol, era un gozo patexar pola auga do mar, eso que aínda estaba fría. Menos mal que os da casa tiveron compaixón de min en non me obrigaron a tomar un baño por inmersión como me fan no verán. Moito non me gusta, pero que lle vou a facer.
A viaxe de volta foi longa, pesada e aburrida pois só paramos tres veces a comer e botar unha mexadiña. O malo foi que me mareei. Mirade vós que había ben tempo que non me mareba no coche. Dende aquela viaxe a Asturias na que tanto vomitei e babei que me tiveron que meter debaixo da billa dunha fonte a beira da estrada para lavarme. Ben me recordo do fría que estaba a auga! Desta vez non foi para tanto, a penas un pouco de chuspe na alfombriña do coche e un malestar que me durou un bo anaco de camiño. E todo foi a raíz dun cheiro que se expandeu polo interior do vehículo. Nun intre unha peste fedorenta que nunca na miña vida percibira impregnou o aire que respirabamos e case me fai esmorecer. O que non me explico é como se orixinou ese cheiro. Os da casa tamén se queixaban entre protestas e risas. Non sei eu a que viñan as risas, pois a min, que teño unhas ulideiras moi sensibles, case me dá un patatús.Non sei, non sei. Dáme que desconfiar dalgún...ou dalgunha.

A PEDRAQUENTE!!!!

Buenooooooo! Venres marchamos para Pedraquente a pasar uns días de lecer á beira o mar Mediterráneo. Xa tiñan ganas os da casa de volver. Para eles ter alí un fogar é un soño cumprido, para min un sitio distinto onde o paso moi ben. Claro que eu estou a gusto en todos os sitios. Ou en case todos, que onde vai estrondo non quero estar que lle teño medo ós ruídos estrepitosos. Por diante quedan moitas horas de viaxe, demasiadas para un canciño inquedo coma min. Pero todo o cansazo quedará esquecido cando pasee pola praia á mañanciña con Daniel, ou vai con Elba ós recados ou a tomar o sol a terraza, ou me deite na area quente á sombra do parasol. Tamén vén Mar, así que xa teño con que peterrear e botar unhas liortas.
O recordo que mellor gardo do verán pasado é o paseo matinal pola praia. Saio con Daniel moi cedo, como fago cando estamos na nosa casa na cidade, só que aquí como case nunca chove nin vai frío é unha ledicia botar xa unha carreiriña a primeira hora pola beira do mar, cando o sol aínda non quenta moito. Sempre damos unha boa camiñata. Tanto andamos que volvemos os dous cansos e con fame. Logo Daniel vai en bici ou a buscar o xornal e eu estarrícome no sofá ou no chan, segundo a calor que vaia, e boto unha sonada ata que se erguen os demais.
Non sei se seguiremos coa mesma rutina; espero que si. O que si sei é que seguro, seguro que o vou pasar ben, ben, aínda que segundo escoito na tele polo de agora non vai demasiada calor. Mellor así, que senón abafo e non descanso ben. Xa vos contarei cando volva, alá polo vintecatro.