TOUSI

Tivemos visita na casa. Ata aquí chegaron uns amigos de vello de Daniel e Elba. Algo pouco frecuente, pero que sucede de cando en vez. Como en calquera casa. A novidade foi que xunto cos humanos veu un conxénere. Tousi, que así se chama, é un can noviño. Máis noviño ca min, que xa é dicir. Bueno, pois o tal deume a tarde. Veña a ladrame, veña a querer bortarme unha carreira, veña a non deixarme tranquilo un momento. E eu con ganas de botar a sesta. Como fago de cote, na camiña de Elba; ó seu carón.Pero mal como puiden fun aguantando e soportando a Tousi. Que a verdade é que só quería xogar. Nós, os cans, cando imos de visita ou de paseo e nos atopamos con outros cans non andamos con chiquitas: ou deixamos que vaia pasando o día ou batémonos. Os homes non fan así. Din unha cousa e logo fan outra. Falan ben dalguén para de alí a nada falar mal. Ás veces gustaríame ser persoa, un home neste caso. Pero se o penso ben, non sería feliz. Así que do meu plan de futuro vou desterrar a idea de humano como meta a alcanzar. Prefírome como son.

UN POUCO DE MEDO

Pasei uns días en Bolnovo con Mar e Anxo. Para alá fomos toda a familia, pero Elba e Daniel regresaron o mesmo día para a cidade e nós os tres quedamos. A min gústame moito Bolnovo. Alí medrei ata ser o que hoxe son: un canciño espelido e xoguetón que sabe vivir nos mundos de hoxe.
Con Anxo e Mar sempre o paso moi ben. Tamén os entendo mellor, porque son máis da miña idade e só coa mirada xa sei o que hai . O malo é que como son novos, saen máis da casa e, claro, non me levan con eles e quedo só. Se é polo día non me importa, pero se saen pola noite, xúrovos que algo de medo teño. Medo a que se esquezan de min, medo a que veña alguén á casa e que me roube ou me faga dano, medo ós ruídos inesperados e descoñecidos... Que queredes, un evos así de medoñento. Menos mal que foron poucos días e que xa estou na de novo na casa cos cos meus donos. A verdade é que xa tiña ganas de velos. Porque os quero moito e porque con eles case nunca estou só. Deilles unhas cantas lambetadas. E eles a min achuchóns e algún biquiño. Cariño mutuo. Que queredes que vos diga.

DE VOLTA

Acompañei a Daniel á estación de autobuses a esperar a María e Tomás. Só puideron facer dúas etapas. Cando os vin, Tomás coxeaba moito. Deilles unhas lambetadas para animalos un pouco, pois decateime que estaban tristes. Logo na casa, deitado na miña camiña escoitei o que lle contaron ós meus donos. A Tomás saíronnlle bochas nos pés. Por moito que o intentou, en vez de curarlle aínda lle ían a peor e case non podía camiñar. Así que tiveron que deixalo. Con moita pena, eso si. Os dous matrimonios conxuráronse para facer o Camiño para o ano que vén, porque -deduzo eu- o anaco que andaron abriulles á porta a un mundo novo, máxico; unha mestura de ilusión e introversión, de cariño e compañeirismo; de axuda e entendemento mutuo e do seu entorno. Un sorriso á vida.

A min métenme envexa. Eu tamén quixera sentir o mesmo. Eu tamén me conxuro para facer o Camiño para o ano que vén. Só me asalta unha dúbida: Se a Tomás lle saíron bochas, como mas arranxarei eu coas miñas patiñas espidas?

O CEBREIRO

Nunca estivera no Cebreiro. Pero agora xa o coñezo. E nunca vira en toda a miña curta vida unha paisaxe tan bonita. Vin as nubes por riba, coma se houbese un mar de algodón cubrindo vales e montes, algúns asomando os bicos. Impresionate. Quedamos todos coa boca aberta de medio metro. Paréceme incrible que existan lugares así, case irreais.
Fun ó Cebreiro a levar a María e Tomás. María é a irmá de Elba. Ían facer os catro o Camiño, pero a miña dona non anda ben e ó final decidiron non participar na camiñata desas sete etapas que os levarían ata Compostela, así que alá deixamos a María e ó seu home. Iremos a velos un día destes, a metade de camiño.
Xa de volta para a casa ía mirando pola ventaíña do coche para os peregrinos. Canta xente andando! Novos, vellos, sós, en grupos, a pe, en bicicleta...ata vin uns a cabalo. Pero o que máis me chamou a atención foi un home que ía en silla de rodas pola estrada. Canta forza facía agarrando as rodas e impulsándose cara adiante! Canto esforzo físico e mental! Algo ten que ter este Camiño que eu non alcanzo a entender. Só o comprenderei cando o ande. Daniel di que do ano que vén non pasa. Esperemos.

MENUDA PELADA

Non fago máis que mirarme ó espello do corredor. E o que aí vexo non son eu. Non me recoñezo. E comprendo as razóns de Elba para que me cortasen o pelo: vai moita calor e abafo, non descanso en ningures, ando todo o día estarricado pola casa adiante buscando a frescura do chan e non deixo durmir saltando da cama á madeira tépeda do cuarto para enfriar os meus calores. Pero é que me deixaron espidiño de todo. Ai a miña longa melena onde vai! E para máis amolar, Daniel mira para min e dime todo compunxido que me despersonalizaron. Mírome ó espello e vexo un canciño aínda máis pequeno do que xa son, co piticlín colgando, o rabo curto e apuntando cara arriba, o fuciño longo e apuntando cara adiante, o pelo que no se sabe se é tal ou pelexo...Xa non sei que vexo ou que supoño. Menos mal que, como di Elba, para o inverno xa volverei a ter a miña la; para non pasar frío, que sonvos moi frioleiro.
Os humanos tamén corta o pelo. Cada pouco van a perruquería e veñen mellorados. Bueno, Daniel vén máis ou menos, porque, como di Mar, ten a fronte ocupándolle o sitio do cabelo. Cando vou de paseo voume fixando no peiteado dos homes e as mulleres. Cada un anda como quere: pelo longo, curto, de cores, de punta, sen pelo... Eu creo que é bo que haxa tanta variedade. É sinal de liberdade. Nós, os cans, non temos a posibilidade de escoller e peitéannos e ata nos visten ó gusto dos nosos donos ou donas. Por iso vese por aí cada conxénere que dá riso, pero a culpa non é del nin dela. Que lle imos facer. Non se pode ter todo. Eu, visto o visto, non me queixo.

A BOA VIDA

Estou vendo que xa hai uns días que non escribo. Non foi por vagancia, non pensedes. Foi porque ata onte mesmo Mar non acabou os exames e estaba todo o día diante do ordenador. E non é unha escusa. Eu son un currante e todos os días fago o meu labor: espertou os da casa, levántoos para que me saquen a botar unha mexadiña, acompaño a Mar á facultade, coido da casa cando non hai ninguén, reciboos con alborozo cando voltan para xantar, axudo a por a mesa, saco a pasear ó persoal para que fagan un pouco de exercicio...e así ata a noite que caio rendido na cama de Daniel e Elba e máis miña. Pero recoñezo que tamén me gusta moito o non facer nada. Así, sen máis. Estarricarme no chan, durmir patas arriba no sofá, deitarme ó pe da ventá a contemplar os vaivéns dos humanos e a tomar o soliño, botar a sesta na miña camiña ou en calquera que colla por diante...disfrutar da miña vida de canciño.
Na casa entendo que tamén queiran facer coma min, pero entre os seus traballos e estudios, as preocupacións familiares, a economía de seu e dos demais, a vidiña...non dan acadado este grado de perfección ó que eu cheguei grazas ó meu esforzo, eso si. Claro que ás veces tamén me estreso e pásoo mal. Por exemplo cando quedo só na casa ou no coche. Dáme a impresión que non van vir por min. E que faría eu sen eles? E eles sen min?