VISCA O FÚTBOL !

Pasmaredes se vos digo que me apaixona o fútbol. E enténdevos, porque como di Rebeca,unha amiga asturiana dos da casa: non ye normal. Claro que vexo os partidos que lle cadra - cando Daniel ou Mar prefiren a casa e non o bar- ou os resumes futboleiros das novas deportivas diarias, pero moito disfruto co fútbol; tanto ou máis que Elba nadando nas cálidas augas de Pedraquente.Tanto e tanto me gusta que ata soño con el, e véxome alá eu tamén na praia  peloteando con Daniel e vestido coa camiseta do Barça, o meu equipo preferido. Xa sei que moitos de vós non estaredes de acordo comigo e que cadaquén poría mil razóns para defender as cores do seu club, pero se forades obxectivos coma min teriades que recoñecer que é todo un espectáculo ver xogar a este equipo. Fútbol en estado puro, que diría Anxo, que tamén é culé; despregado en boa parte por xogadores da canteira, formados dende pequenos non só como máquinas perfectas de tocar o balón, senón como persoas cabales que serven de espello para os outros cidadáns, sobre todo aos máis novos que sempre andan a busca de ídolos a quen imitar. E logo, claro, está o adestrador. O Guardiola. Mirade que me cae ben este home. E ollo, que non só creou escola entre os demais equipos, que agora xa se atreven a construir máis que a destruir, senón que teño ben claro que o xermolo da selección española, dos seus triunfos, fructificou grazas ao tesón dun adestrador empeñado en reinventar o fútbol e melloralo para disfrute dos barcelonistas e dos que non. E por riba semella un cidadán fetén ao que cando se lle consulta sabe falar de algo máis que de fútbol e ao que nunca lle vin perder as formas cando sería mesmo comprensible que así fora.
O que sinto é que por un ano non o vou poder seguir. Tómase un ano de descanso mediático, que non de fútbol porque estou seguro que dentro de nada xa estará traballando noutra revolución futboleira para deixarnos pasmados a todos.
Ai, ai, ai...! Que feliz sería se para a próxima liga cando o Barça veña xogar á Coruña, xa que o Depor ascendeu, os da casa me levaran ao partido! Soñar non custa nada e sempre -case sempre- me saio coa miña. Hei poñer unha candea a San Pep para que me bote unha man.
CON CARIÑO PARA ROI, CULÉ

A CASA CHEA

Cun ollo aberto e outro pechado, arrombado no coxín do sofá da sala, decatábame de que Daniel e Elba observábanme cun sorriso no beizos. A verdade é que non podía co cu e por moito que intentase erguerme para acabar coas risadiñas dos da casa, pechábanseme  as pálpebras coma se  fosen de chumbo.E que foi moito o que tiven que traballar esta fin de semana. E todo se debeu a que nos visitaron Tareixa e Guillerme, os pais de María, que coma sei que vai casar con Anxo maquinaron ambolosdous que os seus pais se coñecesen persoalmente ademais de pola cámara gue. E claro, a cosua non quedou so nuha aperta de mans, un cafeíño e cadaquén para a súa casa. Ca! Paseo pola cidade, xantares na casa, conversas e intercambios de opinión, de cañas, chupitos nocturnos, máis conversas, máis paseos...e eu sempre a espreita polo que puidera pasar, sempre disposto a facer unha monada para romper o xeo se fose necesario, que por certo non foi, como cando lle dei unha lambetadiña de benvida a Tareixa por expreso desexo de Daniel. A verdade é que todos o pasamos ben, eu o primeiro, aínda que antes da chegada dos invitados  estaba un pouco nervoso e non sabía se lles gustaría e se me gustarían. Pero pasados os primeiros momentos de saúdos e presentacións xa me decatei de que iamos facer boas migas. E para asegurarme de que a primeira impresión fora atinada, unha mañá que os da casa foran traballar e eu quedara coma decote o mando do temón da nao familiar, achegueime caladiño xunto Guillerme que estaba lendo sentado no sofá da cociña e para sorprendelo dei un chimpo e aterrei ao seu carón para ver como reaccionaba. Non me sorprendeu cando me acariñou e deixou que repousara a miña cabeciña nas súas pernas e soneara un pouco. Eles tamén teñen canciño na súa casa e queren moito aos animais. E enténdennos, que é o máis importante.
Espero volver a velos pronto, que falaron todos de ir a Arriondas a baixar o Sella alá polo mes de setembro, e a min aínda que non me gusta moito a auga confeso que devezo por participar desa aventura, máis que nada por volver a sentarme no colo de Guillerme, que me prestou.