QUE VÉN O PAPA!

Seica o mandamais da igrexa católica virá a Santiago de Compostela o próximo 6 de novembro. Eu non sei moi ben o que iso de igrexa e menos o de católica, pero debe ser algo importante cando tanto se fala dela. Segundo escoito na casa e na rúa ou oio na tele deduzo que o Papa é un home- nunca unha muller- que ten moitos siareiros polos que roga a todas horas. Seica tamén roga por todos os demais, cans incluídos, aínda que non lle fagan moito caso.
Os da casa sobre a igrexa non falan moito, máis ben nada; pero polo que entendo non están moi de acordo con esta visita. E coma eles, seica moita xente. Din que a visita está fóra de lugar, que custa varios millóns de euros que van saír dos petos de todos os galegos e que ben se podían empregar estes cartos en axudar ás familias necesitadas. Non están os tempos para despilfarros, e se os siareiros do Papa queren que veña, que lle paguen eles a viaxe e o xantar.
Eu a verdade é que teño ganas de que chegue o día para ver o que pasa. Como os cans non temos Papa -que eu saiba- sinto curiosidade por coñecelo e escoitalo. E ó mellor ata me fago siareiro da igrexa! O que pasa é que presinto que na casa non van estar especialmente contentos. Mirade que se teño que pasar á clandestinidade!

ASUNTOS DE FAMILIA

Hai uns día que andamos de festa en festa. Quero dicir, de comida en comida. E a razón é que viñeron de Arxentina Pilar, unha irmá de Elba, e o seu home Vicente. Pilar leva moitos anos na Arxentina. Toda a vida. Para alí marchou de mociña, traballou, loitou, casou, tivo dous fillos e xa ten dous netos. O seu fillo Héctor veuse para España hai xa catro ou cinco anos en busca dun porvir. Eu a penas o coñezo, pero meus donos apréciano moito porque seique é unha boa persoa. Pilar e Vicente procuran vir cada dous ou tres anos a ver ó seu fillo e por suposto ó resto da súa familia: seis irmáns, seis razóns, seis vidas. E aínda que hai diferencias entre parte da familia, nesta ocasión todos aceptaron unha tregua sen pacto, quero dicir un intento de retomar as boas relacións existentes ata hai algo máis dun ano sen que mediara entre eles máis razón que a unión e o cariño.E así, hoxe na casa duns e mañá na doutros; comida vai, comida vén. E eu, escoitando; deixándome acariñar por todos e disfrutando tamén da cordialidade xeral. E comendo, claro: a miña afección preferida.
Non sei que pasará de aquí en diante, se volverán as malas caras ou se pouco a pouco irán pechando as feridas. Xa vos contarei.

APUROS NOCTURNOS

Hai noites que non me podo aguantar. E teño que botar unha mexadiña. E ás veces un ciruliño, como di Mar. E claro, cando Elba ou Daniel se levantan pola mañá e ven os resultados do meu apuro nocturno...xa me preparo para recibir unha bronca acompañada dun cacheteiño ou cachetazo, asegún sexa o humor dos meus donos ou o tamaño da miña escapada. E é inutil que non me erga, que me agoche debaixo da cama ou que poña cara de lástima. Non hai quen me salve. O bo é que de alí a pouco xa lles pasou o enfado e xa volvo a xogar, a durmitar ou a pasear.
Eu quixera non ter estes apuros nocturnos e facer as miñas tarefas evacuatorias fóra da casa, como adoito facer a cotío, pero hai días en que saio pouco: porque chove, porque os meus donos non teñen tempo, porque se esquecen de min, porque... E tamén hai días en que se me vai o santo ó ceo dos cans e volvo para a casa como saín. Logo chega a noite, veñen os apuros e alá vai.

Teño que poñerlle remedio. Non quero que se enfaden comigo nin que pensedes todos que son un porco, que eu sonvos moi, moi limpo, eh!

Haberá mexadeiros para cans? Eu nunca vin ningún, pero pode que os haxa. Tamén podería utilizar os que hai na casa, para os humanos; pero creo que non me vou axeitar. Aínda que o mellor é recompoñerme, aproveitar as ocasións e non volver a facelo na casa. Ademais, se Daniel cumpre o que me di cando se cabrea comigo xa me podo despedir da miña descendencia antes de tela. E non é caso. Non credes?