Xa vos teño dito que unha das miñas grandes afeccións, xantares a parte, é a das carreiriñas. E non me estou referindo precisamente a esas preguntas sobre as distancias que algúns ironicamente responden comparándoas coa carreiriña dun can, que eses contos difamatorios e racistas non os aturo. Fálovos do exercicio, do deporte, da fatiga, da saúde, de erguerse todos os días con ganas de comerse o mundo ou no seu defecto a todo aquilo que se poña por diante, sexa animado ou inanimado, sen patas ou con elas. E así saio eu polas mañás, co peito inchado e todo cheo de razón, facéndome oir ós catro ventos co meu baril ladrido nada máis abrir Daniel a porta do edificio que dá á rúa.
E así penso seguir, aínda que ós da casa non lles guste moito, que sei que molesto con tanto escándalo diario. Bueno, eu creo que protestan por que si, por non estar calados, que no fondo están orgullosos de ter un canciño barulleiro. Ademais, que eu saiba, os veciños quérenme ben e disfrutan coa miña presencia e compañía.
O que tiñan que facer todos, os uns e os outros, e facer coma min e en vez de tanta sesta e tanta rubia con espuma imitarme e botarse a correr canda min. A ver se me pillan!
No hay comentarios:
Publicar un comentario