Tivemos visita na casa. Ata aquí chegaron uns amigos de vello de Daniel e Elba. Algo pouco frecuente, pero que sucede de cando en vez. Como en calquera casa. A novidade foi que xunto cos humanos veu un conxénere. Tousi, que así se chama, é un can noviño. Máis noviño ca min, que xa é dicir. Bueno, pois o tal deume a tarde. Veña a ladrame, veña a querer bortarme unha carreira, veña a non deixarme tranquilo un momento. E eu con ganas de botar a sesta. Como fago de cote, na camiña de Elba; ó seu carón.Pero mal como puiden fun aguantando e soportando a Tousi. Que a verdade é que só quería xogar. Nós, os cans, cando imos de visita ou de paseo e nos atopamos con outros cans non andamos con chiquitas: ou deixamos que vaia pasando o día ou batémonos. Os homes non fan así. Din unha cousa e logo fan outra. Falan ben dalguén para de alí a nada falar mal. Ás veces gustaríame ser persoa, un home neste caso. Pero se o penso ben, non sería feliz. Así que do meu plan de futuro vou desterrar a idea de humano como meta a alcanzar. Prefírome como son.
No hay comentarios:
Publicar un comentario