A BOA VIDA

Estou vendo que xa hai uns días que non escribo. Non foi por vagancia, non pensedes. Foi porque ata onte mesmo Mar non acabou os exames e estaba todo o día diante do ordenador. E non é unha escusa. Eu son un currante e todos os días fago o meu labor: espertou os da casa, levántoos para que me saquen a botar unha mexadiña, acompaño a Mar á facultade, coido da casa cando non hai ninguén, reciboos con alborozo cando voltan para xantar, axudo a por a mesa, saco a pasear ó persoal para que fagan un pouco de exercicio...e así ata a noite que caio rendido na cama de Daniel e Elba e máis miña. Pero recoñezo que tamén me gusta moito o non facer nada. Así, sen máis. Estarricarme no chan, durmir patas arriba no sofá, deitarme ó pe da ventá a contemplar os vaivéns dos humanos e a tomar o soliño, botar a sesta na miña camiña ou en calquera que colla por diante...disfrutar da miña vida de canciño.
Na casa entendo que tamén queiran facer coma min, pero entre os seus traballos e estudios, as preocupacións familiares, a economía de seu e dos demais, a vidiña...non dan acadado este grado de perfección ó que eu cheguei grazas ó meu esforzo, eso si. Claro que ás veces tamén me estreso e pásoo mal. Por exemplo cando quedo só na casa ou no coche. Dáme a impresión que non van vir por min. E que faría eu sen eles? E eles sen min?