Acompañei a Daniel á estación de autobuses a esperar a María e Tomás. Só puideron facer dúas etapas. Cando os vin, Tomás coxeaba moito. Deilles unhas lambetadas para animalos un pouco, pois decateime que estaban tristes. Logo na casa, deitado na miña camiña escoitei o que lle contaron ós meus donos. A Tomás saíronnlle bochas nos pés. Por moito que o intentou, en vez de curarlle aínda lle ían a peor e case non podía camiñar. Así que tiveron que deixalo. Con moita pena, eso si. Os dous matrimonios conxuráronse para facer o Camiño para o ano que vén, porque -deduzo eu- o anaco que andaron abriulles á porta a un mundo novo, máxico; unha mestura de ilusión e introversión, de cariño e compañeirismo; de axuda e entendemento mutuo e do seu entorno. Un sorriso á vida.
A min métenme envexa. Eu tamén quixera sentir o mesmo. Eu tamén me conxuro para facer o Camiño para o ano que vén. Só me asalta unha dúbida: Se a Tomás lle saíron bochas, como mas arranxarei eu coas miñas patiñas espidas?
me parece muy divertido y bueno las canversaciones de Leo con el mundo,gracias por esos lametones que algo hicieron,por lo menos en la moral del abatido,gracias Leo.
ResponderEliminar