O CEBREIRO

Nunca estivera no Cebreiro. Pero agora xa o coñezo. E nunca vira en toda a miña curta vida unha paisaxe tan bonita. Vin as nubes por riba, coma se houbese un mar de algodón cubrindo vales e montes, algúns asomando os bicos. Impresionate. Quedamos todos coa boca aberta de medio metro. Paréceme incrible que existan lugares así, case irreais.
Fun ó Cebreiro a levar a María e Tomás. María é a irmá de Elba. Ían facer os catro o Camiño, pero a miña dona non anda ben e ó final decidiron non participar na camiñata desas sete etapas que os levarían ata Compostela, así que alá deixamos a María e ó seu home. Iremos a velos un día destes, a metade de camiño.
Xa de volta para a casa ía mirando pola ventaíña do coche para os peregrinos. Canta xente andando! Novos, vellos, sós, en grupos, a pe, en bicicleta...ata vin uns a cabalo. Pero o que máis me chamou a atención foi un home que ía en silla de rodas pola estrada. Canta forza facía agarrando as rodas e impulsándose cara adiante! Canto esforzo físico e mental! Algo ten que ter este Camiño que eu non alcanzo a entender. Só o comprenderei cando o ande. Daniel di que do ano que vén non pasa. Esperemos.