MENUDA PELADA

Non fago máis que mirarme ó espello do corredor. E o que aí vexo non son eu. Non me recoñezo. E comprendo as razóns de Elba para que me cortasen o pelo: vai moita calor e abafo, non descanso en ningures, ando todo o día estarricado pola casa adiante buscando a frescura do chan e non deixo durmir saltando da cama á madeira tépeda do cuarto para enfriar os meus calores. Pero é que me deixaron espidiño de todo. Ai a miña longa melena onde vai! E para máis amolar, Daniel mira para min e dime todo compunxido que me despersonalizaron. Mírome ó espello e vexo un canciño aínda máis pequeno do que xa son, co piticlín colgando, o rabo curto e apuntando cara arriba, o fuciño longo e apuntando cara adiante, o pelo que no se sabe se é tal ou pelexo...Xa non sei que vexo ou que supoño. Menos mal que, como di Elba, para o inverno xa volverei a ter a miña la; para non pasar frío, que sonvos moi frioleiro.
Os humanos tamén corta o pelo. Cada pouco van a perruquería e veñen mellorados. Bueno, Daniel vén máis ou menos, porque, como di Mar, ten a fronte ocupándolle o sitio do cabelo. Cando vou de paseo voume fixando no peiteado dos homes e as mulleres. Cada un anda como quere: pelo longo, curto, de cores, de punta, sen pelo... Eu creo que é bo que haxa tanta variedade. É sinal de liberdade. Nós, os cans, non temos a posibilidade de escoller e peitéannos e ata nos visten ó gusto dos nosos donos ou donas. Por iso vese por aí cada conxénere que dá riso, pero a culpa non é del nin dela. Que lle imos facer. Non se pode ter todo. Eu, visto o visto, non me queixo.