6 mar 2011

CHINOS E CHINESES


Ir mercar ós chinos é ir mercar as tendas dos chineses, pero non é o mesmo. Así lle dicía Mar a seus pais camiño dun gran comercio chinés que hai á carreiriña dun can da nosa casa.E non é o mesmo, engadía, porque a xente de por aquí refírese a esas tendas con certo menosprezo e acode a elas coa idea preconcebida de que só atopará cativallada e o certo é que se vai porque é máis barato e non todo é cativo, nin moito menos. Hai anos medio mundo miraba ós chineses coma quen olla cara un paxaro exótico. Eran persoas que tiñan unha fisionomía completamente distinta á caucásica, falaban nunha lingua moi rara, practicaban artes marciais que viamos nas películas, vestíanse dun xeito rechamante e contábanse por millóns. E pouco máis sabía a xente da rúa e dos mundos intelectualoides dese país, dese enorme país. E se o sabía non lle importaba. O certo é que os chineses son unha xente que dende hai miles de anos entende a vida dunha maneira moi diferente á nosa, cuns valores propios impensables en nós e menos nos anos en que andamos, os da xente guapa e os cans pitiminís. E non o digo por Leo. Foi un pobo asoballado e ségueo sendo, só que pasaron das dinastías ós gobernos tiranos disfrazados de democráticos para quen os seus gobernados máis que homes e mulleres son máquinas de producir cartos. Tamén é certo que a situación vai cambiando para ben e a xente nova sabe dicir bastante máis que amén, aínda que sigan conservando as súas tradicións e idiosincrasia.
Buenooo, do que me vou enterar. Home, a min iguais á xente de por aquí xa non me parecían. Eu vía neles ademais das diferencias físicas evidentes a uns homes e mulleres que traballaban a todas horas, que son propietarios - ou serán, digo eu- de tendas onde se mercan os máis variados obxectos a un prezo asequible e de restaurantes que levan comida a domicilio. Unha comida que por certo a min gústame moito e os da casa tamén, menos a Daniel que nunca a proba cando a piden Elba ou Mar. Eu penso que é unha teima súa, porque as viandas estánvos ben boas, e cando tanta xente as solicitan por algo será. O que máis me amola é que cando as estamos catando, Daniel mira para min cunha cara queee...non sei eu, non sei que estará pensando. Cousas súas.
Fala que fala e anda que anda chegamos a tenda dos chineses. Deixáronme fóra suxeito a base dun parasol e volveron de alí a un pouquiño. Os disfraces que había non lle gustaron a Mar, que para eso viñemos. De volta para a casa, eles a falar e eu a aproveitar o tempo para botar unhas carreiriñas e aliviar, que ultimamente como moito e ás veces ando apurado.

No hay comentarios:

Publicar un comentario