CON DIGNIDADE

Para mercar peixe, productos de alimentación -entre eles o meu penso-, de limpeza ou uso cotiá meus donos acoden a unha tenda grande, un súper que hai preto da casa. Eu vou con eles moita veces. Se vai bo tempo, paseando e senón en coche. Preto da porta da entrada hai unhas barras metálicas para colocar os carriños da compra onde me deixan suxeito pola correa. A verdade é que non sei por que me suxeitan, porque escapar non penso, que por agora non toleei. Máis que nada matino eu que o fan así para que non me leve ninguén ou para que non moleste. Dende alí observo perfectamenta a xente que entra e sae, tan iguais e tan distintos. Algúns miran para min e rinse, outros non me fan nin caso.
Á porta tamén se poñen homes e mulleres pedindo esmola. Non todolos días, e case nunca os mesmos, agás un home maduro, con cara de boa persoa, humilde, sempre ben aseado e vestido con corrección que adoita ir os sábados pola mañá. Séntase, arrimado a parede, nun tallo que trae consigo; sen molestar pero ben á vista de todos. Mostra achegada ó seu corpo unha cartolina onde se len con claridade dúas sinxelas palabras: sen recursos. O home debe ser veciño da zona onde nós vivimos, porque o temos atopado na rúa cando imos de paseo.
A Daniel dálle moita mágoa ver así a unha persoa, máis se é coñecida. Sempre lle dá algún diñeiro, algunhas moedas que pousa con delicadeza nas súas mans abertas, cruzadas unha sobre a outra e pousadas no colo. O home mira cara el e murmura un gracias amigo que Daniel prefiriría non oir pero que o esmoleiro ten que pronunciar por educación e porque haberá moitos que si as queiran escoitar.
-Xa bastante desgracia ten- di Daniel- con verse obrigado a pedir como para sentirse aínda máis humillado por algunha mirada desdeñosa.
A min ninguén me explica o por que destas situacións tan penosas. Supoño que non todas obedecen a unha mesma causa. Detrás de cada unha destas persoas haberá unha historia que contar e escoitar, unha vida chea de penalidades, algunhas xa existentes dende o mesmo momento da concepción e, segundo Elba sostén, por moitas medidas que a sociedade vai tomando para aminorar a pobreza, a realidade é que en boa parte do mundo homes e mulleres viven en situacións extremas, e, o que é peor aínda, non parece que esto lle importe moito ó chamado mundo civilizado.
Teño que recoñecer que en canto ó abandono e a miseria nós os cans temos certa semellanza cos humanos. Se caemos nunha boa familia viviremos ben. Pode que non disfrutemos de luxos, nin falta que nos fan, pero iremos sobrados de cariño e algunha lambetada nunca nos ha faltar. Pero non todos temos esta sorte, uns somos abandonados, a outros maltrátannos e pégannos e moitos acabamos os nosos días esquecidos, sós e a espera dunha adopción que nunca chega. E adeus, cara o paraíso dos cans, que o ten que haber. Estou seguro.
Cando estou descansando na casa, no sofá, póñome a pensar. Se algunha vez me vise só, non sei que camiño tomaría. Eu non me vexo pedindo, tampouco sei como facelo. Morrería de fame ou frío, seguro, pero viviría con dignidade, como o home do super, e a onde chegara, cheguei.
O que si me gustaría é colaborar para conseguir un mundo mellor para os meus conxéneres, así que heime enterar onde hai algunha asociación para protexer ós animais, ós cans sobre todo, e convencer ós da casa para que lles boten unha man. Eu tamén poñerei o meu gran de cooperación, aínda que sexa facendo monadas diante dos humanos, que iso si que sei facer ben.