TERREMOTO

Case me caio de cu. Literalmente.Estábavos eu na casa durmindo, soñando, arrombado enriba do respaldo do sofá da sala cando me espertei por un movemento brusco do moble e un forte son, coma un estalido. No meu soño pracenteiro as ondas do mar rompían contra a praia de Pedraquente cun son monótono, cadencioso, forte e seco que eu escoitaba deitado á sombra do parasol, cun ollo posto nos meus donos que peterreaban na auga e co outro fitando a un neno pequeno que ó meu carón comía unha lambetada que lle dera a muller que o coidaba. Pero non era o mar, non. O son fora real e o sofá movérase de verdade, coma se alguén lle dera unha patada. Foi só un intre, pero o suficiente coma para que o corazón me dera un salto no peito e quixese saírseme pola gorxa. A piques de caer chimpei dende o meu outeiro ó coxín e deste ó chan. Quedei quedo, moi quedo e á espreita, preguntándome quen me sansanicara o sofá. Recordei que estaba só na casa, polo que ou entrara alguén ou alí pasaba algo raro, descoñecido para o meu maxín. Serían pantasmas xoguetóns? Dei unha volta pola sala con precaución, bufando, buscando a orixe do ruído e do movemento. Non vin nin ulín nada. Armeime de valor e botei unha visuada polas outras habitacións. Nada, todo estaba no seu sitio; coma sempre, en perfecta orde. Non atopei explicación e volvín deitarme, esta vez na miña camiña, non fora ser que me caera e me mancara se ía para un sitio alto.
De alí a un pouco chegaron Elba e Daniel. Viñan falando do que acontecera minutos antes. O temblor e o ruído foran orixinados por un terremoto aínda que eles nese momento ían en coche e non o percibiron. Accederon a Internet e comprobaron que o seísmo tivera o seu epicentro a poucos quilometros da casa e que fora de escasa intensidade, pero o suficiente como para que os edificios tremeran un chisco e para que os veciños se alporizasen. Así que enigma resolto. Agora xa sei o que é un terremoto. Menos mal que non chegou a intensidade do que asolou a costa de Xapón uns días antes e que os da casa fomos seguindo con moito interése pola televisión e a prensa. O seísmo e o tsunami conseguinte non só arrasaron cidades e remataron coa vida de milleiros de persoas, senón que provocaron danos importantísimos nunha central nuclear e o mundo enteiro está pendente do desenlace da avaría.
A verdade é que diante de catástrofes coma esta, só nos queda baixar as orellas e recoñecer os cativos que somos, humanos e animais, ante o poder descomunal das forzas da natureza.