CARTA A MINISTRA DE SANIDADE

Señora ministra:
Eu son Leo. Un can, bueno un canciño galego que está sufrindo as consecuencias da lei de prohibición de fumar na maioría de lugares públicos. Perdoe o meu atrevemento por dirixirme a vostede así, aí vai, sen preguntar sequera se en vez de señora debería escribir señorita ou simplemente ministra. Dubidei tamén se debería antepoñer a ambas palabras algunha outra máis rimbombante e acorde co tratamento debido, pero cando eu a vexo na tele non sei que me dá por supoñer que é vostede deses políticos ós que lles importan máis as persoas que os honores e que saben escoitar ós cidadáns a pelo, quero dicir -non se me ofenda- de ti a ti. Sempre que se garde, eso si, o debido respecto, matiz este que algúns non alcanzan a discernir.
Como lle dicía síntome seriamente perxudicado pola aplicación da lei antitabaco e sen solución a curto prazo a non ser que interveña vostede na defensa dos meus dereitos, e por extensión nos dereitos de todos os cans e outros animais. Eu, como ben pode supoñer, non fumo, polo que a miña queixa non vai a favor da derogación da lei. Os da casa tampouco fuman, polo que non actúo coma un mandado dando a cara por outros. É unha cuestión persoal, que afecta a miña saúde. Explícome. Dende que a xente non pode fumar no interior dos lugares públicos os fumadores matan a ansiedade botando un pitillo á porta destes establecementos. Ata aquí, completamente dacordo coa lei.Como me afecta logo?, preguntarase vostede. Explícollo. Eu acompaño a meus donos a todos -ou case todos- os sitios porque saben que me gusta moito ir con eles e pasear. Nalgúns lugares non podo entrar e quedo na porta, suxeito pola correa ou seivo, á espera. Como xa estou acostumado non me poño nervoso e cando me fan caso tamén xogueteo coa xente que pasa ó meu carón para pasar o tempo. O problema comeza cando a meus donos lles apetece tomar algo e vou con eles ata a porta do bar. Como xa lle dixen espéroos fóra, que non se me permite entrar en case ningún. E aí comeza o meu calvario: cando os clientes saen a fumar. De contado teño que andar vixiando a cinza dos cigarros para que non me caia enriba e ó mesmo tempo apartame das cabichas mal apagadas porque sae un fume que me fai tusir ou porque corro serio perigo de queimarme nas miñas patiñas ou mesmo de que me prenda lume no rabiño. Como vostede comprenderá, non dou feito. E eso que a xente polo xeral ten coidado comigo e procura non ferirme, pero a veces non se dan conta porque están distraídos e tiran os cigarros onde lle cadra. Comprenderá vostede a miña gran preocupación e o risco que corro.
Por iso quixera solicitarlle, señora ministra, que promulgue una lei para que se nos permita ós cans e outros animais de compañía non perigosos o libre paso a todos os lugares públicos. Por suposto que a lei deberá recoller as responsabilidades que adquiren os nosos donos e ata as sancións que correspondan, pero penso que de levarse adiante significaría un gran avance nos dereitos dos animais.
E aquí lle deixo a miña solicitude. Espero que a teña vostede en conta porque pense que somos milleiros os perxudicados e a importante labor social que desenrolamos.
Unha aperta moi forte, aínda que - é dispensando- a aperta terá que darma vostede a min. Xa outros quererían.
Leo