CON ANXO NA CASA

O domingo pasado fomos a recibir a Anxo ó aeroporto. Eu quedei dentro do coche, no aparcadoiro, pola mesma razón que sempre . A ver se a miña queixa á ministra fai efecto! Dende alí vía a xente que entraba e saía, uns acarrexando a súa maleta, sorrindo e falando cos seus acompañantes; outros, máis serios, máis sós, lixeiros de equipaxe, pendentes do teléfono móvil, abstraídos e as alancadas ou paseniño, facendo tempo.
Vaia repaso lle dei a Anxo cando entrou na coche! Había tanto tempo que non o vía! Desde Nadal non volvera pola casa e nós tampouco foramos a Castrourdiales. Seica en maio iremos aló. Espero que me leven, porque cando fomos o ano pasado gustárame moito. Xa na casa ós contos, a preguntar por uns e outros. Logo a pasear, a tomar algo polo barrio, a comer...en fin, a disfrutar da familia e a descansar. E así unha semaniña enteira. Como Anxo botaba boa parte da mañá na cama eu ía para xunta el e soneaba deitado ó seu carón. Que ben o pasei! Ata Mar estaba máis atenta con todos. A ver se Anxo pode vir máis veces porque así estou máis acompañado, que polas mañás como marchan todos da casa quedo moi só e abúrrome.
E pasada a semana, de volta para o aeroporto. Desta vez había máis xente, boa parte dela xa entradiña en anos. Seica eran xubilados que ían pasar uns día de lecer á beira do mar Mediterráneo aproveitando as boas temperaturas que xa van agora por alí e as facilidades que lles dá o goberno de España para costear estas pequenas vacacións. Víanse contentos e algo nervosos. Ó mellor para algúns era a primeira vez que subían a un avión e é comprensible que a preocupación aflorara ó seu rostro. Elba e Daniel bromeaban entre eles sobre os anos que lles faltaban para incluirse entre os afortunados a viaxar por poucos cartos. Poucos, xa lle faltan poucos segundo as súas contas. Eu a verdade prefiro que sexan algúns máis, porque se van de viaxe en avión non podo ir con eles e voume aburrir na casa só con Mar. E haberá vagar así para nós os cans? Que eu saiba, non; a non ser que sexan cans de casas ricas e os seus donos queiran premialos téndoos uns días coa barriga ó sol. Home, eu se puidera ó mellor apuntabame! Aínda que ben pensado para que vou estrullar os miolos en algo que semella imposible. É perder o tempo. Ademais, co ben que estou na miña casa coa miña familia!