Dende hai tempo na casa fálase do mal que está a vida, sobre todo para aqueles que non teñen traballo ou escasos ingresos por mor de salarios cativos. Nestes días sigo con máis atención as conversas de meus donos e ata ergo as orellas cando na televisión falan sobre asuntos de economía, de cartos máis ben. Non é que entenda moito, pero si o suficiente para decatarme que os tempos non están para festas. Aquí e na China, que non sei onde é, pero supoño que debe cadrar lonxe, lonxe.Daniel sostén que todos temos que arrimar o ombreiro. Eles seica xa o van facer, con gusto ou sen el e aínda que lles amole, pero tamén lles gustaría que outros moitos, nas mesma ou mellores condicións laborais e económicas, puxeran o seu graniño ou granazo de esforzo e cooperasen a erguer este país tan vello, tan querido e por veces, tan ruín. Coma cando se mira por un vello amigo o que se quere moito aínda que sexa un tunante, un falcatrúas. A min tamén me gustaría botar unha man, bueno unha pata. Pero non sei como. Só se me ocorre portarme mellor coas pombas e non asustalas botándome a elas e facendo que fuxan todas alporizadas. Xa sei que non é moito, pero algo é algo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario