Onte fun con Daniel a Bolnovo. Alí teñen os meus donos outra casa, onde me criei eu. A carón dela está tamén a casa dos pais de meu dono, que xa non viven. Dende que viñemos a vivir para a cidade imos pouco á aldea. Eu xa me afixen á vivir nun piso, e confeso que estou a gusto. Sen embargo ás veces boto de menos as carreiriñas que daba con máis liberdade polos arredores da casa. Daniel estivo recollendo e limpando, traballos que -como el di-xa tiña que ter feito hai tempo. Eu óllabao con atención. Deume a impresión que estaba triste. Eu tamén entristezo cando estou so ou cando non me fan caso. Neso dos sentimentos os cans parecémonos bastante ós humanos, e pódenos a soidade e ata nos deprimimos. Pero eu non me podo queixar. Vivo na mellor casa do mundo mundial.
No hay comentarios:
Publicar un comentario