Que eu me recorde, é a primeira vez que alá pola noitiña Daniel non practica un dos seus deportes favoritos: o de levantador de copas de cervexa. Hai anos que o practica e, como nos recorda de cando en vez, espera seguir con esta afección bastantes anos máis. E cando di bastantes pronuncia a modiño, silabeando e elevando o ton de voz, para que todos teñamos moi claro o que quere dicir: bastantes. E engade a continuación que hai que practicalo con moderación, con tino, que a certas idades todo o hai que facer con certa mesura. Así que unha ao día - ou dúas, penso eu-non a perdoa.
O impedimento da deportiva práctica diaria foi causado por unha indisposición leve, afirmaría un médico. Para min foi orixinado polo mesmo funcionario que ten confinada a Elba unha semana na casa: unha gripe ou gastroenterite cativeira e molesta que levou a meus donos da cama ó baño e do baño á cama durante unha noite enteira e que os tivo a dieta uns cantos días máis.
E como ambos botaron horas sen erguerse da cama, alí estiven eu para facerlles compañía. Deitábame ó seu carón para darlles caloriña, facíalles algunha monada para distraelos e animalos, repasábaos coa miña lingüiña para espabilalos e cando xa non tiñan ganas de contos poñíame a mirar a tele con eles. Mimos, moitos mimos é o que querían. E que lle dei, claro. Ás veces erguíame da cama e ía saúdar a Mar para que non se enfadara comigo, que hai uns días que non fai máis que estudar por mor dos exames, e volta a atender a Elba e Daniel. E así ata que xa fixemos todos a vida de cotío. Como vedes porteime moi ben. E fíxeno en parte porque tamén quero que se porten ben comigo cando o necesite, e non quero dicir con esto que non me atendan, non, que ata polo de agora non teño unha queixa deles, ou se acaso pequenos detalles. Fíxeno sobre todo porque os quero moito.
Novas de última hora: Mar contaxiada polo mesmo funcionario ou o seu xemelgo. Non quere mimos. Ela os perde.
No hay comentarios:
Publicar un comentario