XULGAR Á LIXEIRA

Xa sabedes que me gusta moito andar cos meus donos de aquí para acolá. Eu paseo, distráome e pásoo moi ben. Eles tamén o pasan ben comigo e ademais están máis tranquilos levándome que deixándome só na casa, sobre todo Elba que pensa que vou ladrar e protestarán os veciños.
Cando van a algún sitio onde non poden entrar cans -que son moitos, como non me canso de repetir-, ou quedo na casa ou vou con eles e espéroos no coche. Ningunha das dúas opcións me gustan, a verdade, pero prefiro a de quedar no coche porque sei que non van tardar moito. Mentras espero boto unha sonada no asento dianteiro ou paso o tempo mirando o que acontece ó meu redor:a xente que pasa, os coches, a paisaxe, os edificios...ou a chuvia que cae. Eu estou a gusto, aínda que se tardan abúrrome.
Hai uns días fun con eles a uns gran almacéns que hai na cidade. Como podedes supoñer, tiven que esperar no coche a que fixeran os recados. De alí a un pouco que marcharan noto que se aproxima alguén e apoiando as miñas patas dianteiras no interior da porta érgome para ver se son eles que xa veñen de volta. Non o eran, senón unha parella que tiña o seu coche ó carón do noso. Ó verme diríxense cara min e fanme monadas. Eu corréspondolle coma can civilizado que son e devólvollas, as monadas, claro. E sen máis a muller mete a man no seu bolso, saca unha libreta, escribe algo, arrinca a folla e déixaa no noso parabrisas suxeitándoa co limpa. Logo saúdame coa man, mándame un biquiño e entra no seu coche onde a esperaba o home co motor xa prendido e marchan. Déitome de novo e sen darme tempo a tomarlle gusto á sonada chegan Elba e Daniel. Entran no coche, fágollos as carantoñas de sempre -xa é un rito- e dispómonos a marchar. Ven a nota no parabrisa e baixa Daniel a collela. Entra de novo e lea. Mira para nós cun aceno estrano e volve lela, esta vez en voz alta. A muller que a deixara chamáballes a atención a meus donos por deixarme só, que así me maltrataban e preguntáballes se lle farían o mesmo a un fillo de seu. Decateime que ambolosdous estaban perplexos e doídos.
- ¡Manda carallo! Se quen escribiu esto soubese como vive este can.¡ Mellor que moitas persoas! Non sei eu se quen deixou aquí esta mamonada coidará ós seus fillos como nós coidamos ó Leo! -dixo Daniel medio cabreado.
E aínda foron un anaco de camiño cara a casa dándolle voltas ó escrito. Eu ía calado, pensando. ¡Que fácil é xulgar á lixeira! E aínda que nesta ocasión todo quedou nunha anécdota sen importancia, cantas veces son xulgados polos humanos actos ben importantes e trascendentes dun xeito banal, sen importarlles nin valorar as consecuencias que os seus prexuízos poden acarrexar. E pensar que os homes son os únicos seres racionais! Bueno, tampouco podo eu xulgalos á lixeira, senón son coma eles e eu quero ser como son; cos meus defectos e virtudes, que dos dous teño a escoller.