BETTI

Está visto que en asuntos amorosos a raza canina está moito máis evolucionada ca humana. Tamén estou seguro que con está profunda reflexión non estarán de acordo a maioría de homes e mulleres, e entre eles, por suposto, os meus donos. Eu de amores non entendo moito, case nada, e menos aínda das peripecias humanas, polo que fundamento a miña opinión na miña propia experiencia, no que observo ó meu redor e no que vexo na tele, da cal me confeso un gran admirador. E así vou aprendendo o que é a paixón, os ciumes, a soedade, as parellas enfrontadas, os maltratos, as familias destrozadas... en fin, un mundo demasiado complexo para un canciño coma min.
Nós somos moi diferentes. Non nos obcecamos co amor. Non é un grave problema existencial, nin sequera unha das facetas máis importantes da nosa vida. Disfrutamos da paixón, claro que si, como calquera animal e mesmo somos capaces de chegar as mans, é un dicir, cando unha conxénere está disposta a atender as nosas solicitudes amorosas e sexuais e somos varios os pretendentes. Ou saimos un día enteiro de parranda se a nosa namorada vive lonxe. E mesmo botamos algúns días fóra da casa durmindo sen máis teito que as estrelas para poder estar preto dunha cálida cadeliña. Se toca, toca e se non a outra cousa. Que diferentes son os humanos! Eles viven a perpetuidade na procura do amor. Ata morren ou matan por acadalo. Non saben vivir sen el, aínda que algúns se fagan os valentes e semellen rexeitalo.
Esta comparación de amores vén a conto porque hai uns días coñecín a Betti, unha cadeliña coma min, algo máis pequena, clariña e guapa. Os nosos donos querían que nos coñeceramos para ver se moceabamos. Non houbo maneira. Eu a arrimarme e ela a recuar. Ladroume e todo. E visto o visto, todos desistimos e cada un para a súa casa. Pode que nos volvamos a encontrar ou pode que busquemos outra parella. Así de sinxelo.
Credes vós que os humanos se mostrarían tan sensatos coma nós ante unha situación similar?
Apóstovos o meu boneco de xogar a que non.