Din na casa que o deporte máis practicado polos españois é o de ir de cañas. E que é moi san . Eu a verdade non o entendo, case me dá que pensar que se rin de min; sen embargo Daniel cóntoume que miles e miles de homes e mulleres dedícanse a diario e con gran afección a dar longos -ou curtos-paseos para disfrutar dunha cervexa fría despois do extraordinario esforzo realizado para chegar dende a casa ata a barra do bar faga sol, chuvia ou sarabia. Meus donos tamén practican este deporte, sobre todo cara a fin de semana. A min adoitan levarme con eles máis ben cando vai bo tempo, que se chove móllome e acatárrome. Ás veces vou aínda que estea cativo o día, pero quedo no coche, ó quentiño.
Eu como son abstemio non bebo cervexa, nin viño nin copas; pero gústame mirar como os humanos disfrutan dándolle sorbos á rubia, ó tinto ou ó branco. Vexe que o están pasando ben, aínda que estean sós. Algúns aproveitan para ver a tele, ler a prensa ou mirar chover, pero a maioría ponse de palique a falar das súas cousas. Como este deporte non ten límite de idade, coinciden no levantamento de cunca, xarra ou copa novos e vellos, homes e mulleres, ricos e pobres, guapos e feos...o que converte esta práctica nun acto social para a igualdade, palabriña esta que nestes tempos estavos moito de moda.
Xunto coa bebida sempre poñen algo de picar, e non porque os humanos fagan coma os paxaros senón que se lle chama así cando lles serven unha tapa, un tentempé, unha parva ou xa non sei de cantas outras maneiras lle chaman os da casa. Ai!, a esto xa non digo que non. Elba sempre garda algo para min e outras veces, como xa vos teño contado, son os donos dos bares os que me traen a proba a porta do local, onde, agás en contadas ocasións, véxome obrigado a quedar porque me está prohibida a entrada. Sei que hai xente que protesta. Habían de quedar eles fóra, a ver que lles parecía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario