SUSTO DE REIS

Xa sei que non é de crer, pero a noite pasada estiveron na casa os Reis Magos. E afirmo que non é de crer porque eu pensaba que os Reis só entran naquelas casas onde os nenos que o merecen os están esperando e tamén naqueloutras onde hai nenos que xa non o son pero que conservan a ilusión coma se o fosen. E claro, para min nin Daniel, nin Elba, nin Mar cumprían ningún destes requisitos, pero recoñezo o meu erro: manteñen viva a chama.
Eu ós Reis vinos na tele á tardiña porque ía tan mal tempo que non puidemos saír a recibilos como tiña planeado a familia. Ían montados nos seus camelos, cos paxes ó seu redor e saudando. O que non vin foron conxéneres. Ó mellor de onde eles veñen non hai cans, porque senón onde iría un rei que se precie sen un can ó seu carón? A min nestas datas gustaríame ser rei e ademais mago para repartir xoguetes e tamén cariño e xustiza, que boa falta fan en calquera parte do mundo. Ou polo menos paxe para axudarlle.
Xa de noite, soneando ó compás dos roquidos de Daniel, espertei sobresaltado por uns ruídos que proviñan do cociña. Coa cabeza levantada e as orellas ergueitas puxen máis atención. Alí andaba alguén! Oíanse murmurios e o que me pareceron bufidos. Dun chimpo saltei da cama ó chan e paseniño dirixínme cara a cociña. Con precaución asomei o fuciño pola porta e botei un ollo. Non había ninguén!, pero xunto ó calzado que deixaran os da casa ó pé da ventá había varios paquetes envoltos en papel de agasallo. Os Reis acababan de estar na casa e xa marcharan! E eu a piques de velos! Ulisquei arredor dos agasallos e decateime de que había un cheiro raro, a un animal que eu descoñecía. Claro!, era o dos camelos. Así que para cumprir o principio canino de que cada un na súa casa é o rei levantei de patiña traseira e ...botei unha mexada contras as cortinas da cociña.
Polá mañá bronca e cachete. Son un incomprendido! Non se merecían os agasallos! Bueno, de alí a un pouco xa lles pasara o cabreo e só falaban dos agasallos. Mexada a parte, ben os gañaron.