15 ene 2014

DA CAMA Á CAMIÑA

Pois levo xa uns días durmindo na miña camiña. Por imperativo familiar, claro; non por decisión miña. Pero o que manda, manda e na casa quen manda non son eu precisamnete, aínda que Elba sempre lle di a Daniel que fago o que quero. Xa me gustaría, xa. E cal foi o motivo deste cambio a peor?, preguntarédesvos. Pois a resposta é moi sinxela: mordínlle a Elba nun dedo. E dúas veces e as dúas  no mesmo dedo. Non toleei, non como pode pensar alguén. E que ocorreu como cando un rifa cos nenos pequenos: as risas sempre acaban en choros. Xa sei que eu non son un neno, que xa teño os meus anos, que non debería de morderlle a ninguén e menos aos da casa, pero pasou o que pasou e agora xa non hai volta atrás. Resulta que Elba comezou a xogar comigo, a apretarme, a facerme rabiar e eu nunha desas revolvínme e ...ñaca! e de alí a uns días ...ñaca,ñaca! E que teño moito xenio e as veces non me domino, e logo lévoas. Como as que levei: pim, pam, pum. E tamén quedei preocupado polas palabras e expresións que oía: voo sen motor, perreira, pasaporte..e xa non me recordo de máis, pero o seu significado si que me quedou claro: adeus, adeus, adeus. E eso si que non, que non quero deixar esta casa, que aquí vivo moi ben. E ademais, que sería deles sen min? Quen os recibirá a reviravoltas cando chegan a casa? Quen velará polas noites para que nada perturbe o seu sono? Quen os acompañará cando estean sós na casa e non teñan a quen dirixirse para romper o mesto e molesto silencio? Bueno, dende que ocorreron os desafortunados sucesos xa foi minguando o cabreo dos da casa, e sobre todo de Elba, a damnificada, e xa vou paseniño recuperando o meu sitio na cama familiar.
 E que se dorme tan ben! E tan quentiño!

No hay comentarios:

Publicar un comentario