UN DÍA COMPLETO

Hai días así, repletos de sucesos e que poñen a proba a miña capacidade de Encargado Xeral da casa familiar. E se a xornada prometría co gallo do cumpreanos de Mar -porque xa sabía eu que iamos comer ben e que algunha lambonada tamen caería- culminou voa visita de Albino, un amigo  de Mar, malagueño de pro. Bueno, o de amigo é un falar, porque xa nos visitou en Pedraquente e tamén xa estivo na casa da cidade hai unhas semanas. Mar tamén o visitou na súa terra algunhas veces, así que deduzo eu que a relación vai de algo máis que de amizade. Eu con el, nin fu nin fa. Eu procuro portarmen ben e el responde da mesma maneira. Quero dicir, que penso que sempre nos levaramemos ben porque cada un atende ao seu e non se mete nos asuntos do outro. Algún aloumiño si que me dá, que non quero quedar de mentireiro, pero aínda non sei se o fai  para quedar ben ou se en realidade me estima. Bueno, xa se verá porque non sei por que me dá a pinta que teremos tempo e tempo de vernos. E o día foi trancorrindo coa cotianidade dun domingo de media festa ata que chegou a noite e Daniel deixou de ser Daniel. Quero dicir que aínda que estaba connosco  non se portaba coma todos os días. Eu ollaba como se abrigaba, unha peza de roupa sobre a outra a pesar de estar quentiños na casa, que xa puxeron a calefacción. Resumindo, que foi para a cama, todo cheo de frío ao primeiro e abrasado de calor despois. Nada, un queixicas, que por un pouco de febre xa se pon a morrer. Pois alá me fun eu tamén para a cama con el, a facerlle compañía. E xa polo día, e vendo que non se daba ereguido para ir traballar, vinme na obriga de botar con el toda a mañá na habitación, un pouco enriba da cama e outro pouco no solo, que en verdade o home daba unha calor de coidado. E así pasou o día, na camiña, ata a noite que se ergueu para ir... tomar a súa cervexa diaria ao bar! Mirade vós que enfermiño estaba!