21 mar 2013

UNHA RAIOLA

Din os da casa que levamos máis de dous meses de chuvia a reo. Bueno, eu non sei se será tanto, pero levar levamos un mundo de chuvia aturado dende o Nadal. E chuvia sen sol, sen esa claridade que che aleda o espírito e que cha fai ver o mundo dun xeito máis optimista.
Por iso, cando en días coma hoxe o sol asoma por entre as nubes e unha raioliña entra pola ventá da cociña corro de contado a tomar posicións  para que pouse no meu corpiño. Contemplo primeiro dende a porta con admiración como se reflicte nos electrodomésticos e nos azulexos: brillante, luminosa, adorable; logo séntome no chan cara ela  e entorno os ollos para percibila mellor, para que a caloriña me invada a modo dende as orellas ata a punta do rabo. Cando xa a calidez da raiola  converte as miñas pálpebras en persianas a punto de pecharse cambio de posición e póñome de costado. Primeiro cara a dereita e despois cara a esqueda, ou ao revés; que ás veces ando tan na inopia que xa non sei para onde miro. E así quedo transposto un bo anaco, moneando, en pleno trance onírico, decatándome,  aínda que non o queira, como  a miña cabeza se vai inclinando lentamente, empinando ata case chegar ao chan, coa boca semiaberta,  ata que sobresaltado érgoa abrindo as palpebras todo o que podo, que ás veces non é moito, para reflexionar un intre sobre os pequenos praceres da vida e volta a comezar. E así  boto non sei canto tempo ata que presentindo que me vou dar un testarazo opto pola mellor solución: ir  durmir un anaco ao cuarto de Anxo ou de Mar, que son moi soleados e teñen ademias moi boa vista. E ata que cheguen os da casa para xantar.

No hay comentarios:

Publicar un comentario