MARIANO

Voume permitir a familiaridade de dirixirme a el polo seu nome: Mariano, como se fora o veciño de en fronte, aínda que a partir de agora vaise oir máis o seu primeiro apelido: Rajoy, co Sr. diante. Do segundo non me acordo, pero ter ten que telo. É Presidente de todos nós, queiramos ou non, dende o pasado 20 de novembro, aínda que por agora non exerce.
Ós da casa non lles cae nada ben. Seino porque non o disimulan. A min, nin fu nin fa. Gustábame Zapatero. Non vos sei dicir por que. Pode que polo seu sorriso, pode pola defensa que dos máis necesitados sempre intentou acadar. Di Elba que conforme a historia o vaia xulgando todos irán recoñecendo o seu traballo e a súa valentía. Os desacertos, que os tivo e gordos, xa llos recordaron os seus inimigos durante estes últimos anos nos medios de comunicación.
De Mariano só podo dicir que non me fío, como non o fago nunca daquelas persoas que calan ante os problemas e intentan que outras llos resolvan ou facelos responsables dos mesmos. E esa é a imaxe que dá Mariano. De persoa que non ten opinión propia, de político que non sabe dirixirse ós cidadáns sen ler o que outros lle escribiron previamente, de boneco de trapo que un ventrílocuo deshumanizado manexa ó seu antollo.
Mar sostén que nos vaiamos preparando, que imos ter Mariano e acólitos para tempo. Quen sabe! Pero bueno, como di Daniel, nunca choveu que non escampara.