Tardei en escibir sobra a súa falta porque tiña esperanzas de volver a velo, pero os días foron pasando e o meu conxénere non deu sinais de vida. Boteino de menos ó pouco de regresar de Pedraquente, cando nos paseos vespertinos que dou a cotío acompañando a Daniel ninguén respondía ós avisos cos que dou fe da miña presenza ó pasar por onde quero que se me escoite, actitude de amigable enfrontamento que mantiñamos ambolosdous dende que estou vivindo na cidade. Sempre nos respectamos aínda que pouco sabiamos un do outro, sempre aturuxabamos ó vernos, cada un dende a súa beirarrúa, pero sen ousar cruzar para pelexar. Eramos dous machiños que queriamos conservar cada un a súa parcela, ou máis ben que faciamos coma si quixeramos, pois femia ningún dos dous tiñamos para disputárnola.
Non sei onde iremos os cans cando deixamos esta vida. Eu quixera que a calquera sitio real ou imaxinario onde poidamos seguir disfrutando do sol, da chuvia, do mar... dos humanos. Estes seique si saben onda van aínda que os da casa non están en absoluto de acordo.
Palmamos... palmamos -sostén Daniel. E os demais sorrín e aseveran.
Bueno, pois xa se verá. A vida segue para todos e aínda me queda dabondo por ver e por disfrutar e meu veciño supoño que alá onde estea estará ben e non lle importará esperar por min uns cantos anos. Que digo cantos! Uns moitos, moitos!, que por agora prefiro darlle o rabo por aquí -e o dente- que aterrar en paraísos descoñecidos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario