Aproveitando que Anxo e María viñeron pasar uns días con nós, achegámonos ata a Cidade da Cultura para que a viran. E digo viran e non admiraran porque ó meu entender non se pode mostrar admiración por aquelo que non o merece, sexa un gran de millo, un mastodonte ou calquera obra arquitectónica construída só por vaidade.
A visita desconcerta a quen se achegue alí por primeira vez: un mar de pedra encrespado que se ergue do chan e ó que non se lle atopa explicación lóxica nin fin concreto máis que o simple feito da súa propia rechamante construcción. Non haberá sitios nesta ou noutras cidades galegas para albergar o que alí din que se vai gardar!
Non me fago unha idea do que todo iso puido costar. E digo custar e non valer, que valer vale pouco e para pouco. Non habería máis en que gastar os cartiños! E penso nun refuxio para os animais abandonados, ou nun prato de caldo quente para aqueles que non teñen casa nin comida. Por pensar algo e tocar a fibra sensible de quen a ten, e non de aqueles que proxectaron este esperpento que xa sei que nin polo oído lle entra.
Conta Daniel que un periodista que presume de aguda opinión escribía hai pouco nun xornal do país que a Cidade da Cultura, pasado o tempo, chegará a ser tan valorada como a catedral de Santiago. Pois si, todo nesta vida é posible. Será cousa de de ir amañando a aparición fantasmagórica de D. Manuel, el Grande, no cumio das ondas de pedra do Gaias vestido con traxe de gala enxebre. Seguro que se contarán os visitantes por millóns, aumentará así o PIB e xa poderemos comezar a pensar noutro esperpento máis, por exemplo intercambiar a ubicación da catedral coa Cidade da Cultura.
No hay comentarios:
Publicar un comentario