CHOVER OU NON CHOVER!

O mundo está ó revés. Pensar que o día do Pilar estiven na praia a sombra dun lancha porque facía unha calor abafante e hai dous meses, cando regresamos de Pedraquente aló pola Virxe de agosto, gardamos o parasol no trasteiro porque pensabamos que xa non o iamos abrir ata o ano que vén! Eu esto non o entendo. Chove cando non debe e vai calor cando debería chover.
A min gústame a caloriña porque podo pasear a calquera hora do día, pero este é tempo de chuvia, de andar arrimado as paredes para non mollarse, de botar carreiriñas para aliviar e volver para a casa de contado, de ver a tele engruñado no sofá ou deitado no chan á beira do radiador. É tempo de ver medrar a herba e espirse as árbores, de sorprenderse cando os ríos enchen e van por fóra, de engaiolarse cos nenos e os seus paraugas de cores; de xantares que che quenten o corpo, de sesta familiar e de estar máis na casa, todos xuntos, como me gusta moito a min. Sen embargo, e ante a miña estrañeza, os humanos fan dende hai semanas vida de verán: nin que estivesemos en Pedraquente, que aló o bo tempo alóngase bastante máis alá da data de inicio do outono. Pero así non podemos seguir. Esto non é normal e sostén Daniel que pagaremos as consecuencias.
A que veñen logo tantos desaxustes? Segundo escoito por aquí e por alá, á tolemia dos humanos. Nin máis nin menos. Xa acabaron con moitos animais e levan camiño de rematar cos que quedamos e por suposto con eles mesmos. E non haberá maneira de paralos?, pregúntome eu. Para a miña desgracia só os que acenderon este lume son quen de apagalo. Só se os humanos máis poderosos se poñen de acordo conseguirase que polo menos o dano xa causado na natureza non vaia a máis. Se consultaran ós animais, se nos deixaran participar nos foros onde se reparten o poder e as riquezas, se os amos do mundo foran capaces de pensar coma nós un intre, só un intre, deterían esta desfeita.
Desexo con fervor seguir maravillándome todos os días cando esperto e miro pola ventá da cociña como o sol se ergue por detrás dos montes e edificios ou como bate a auga nos cristais do cuarto onde adurmiño esperando polos da casa. Quero a miña terra como é, coma sempre foi, dende hai miles ou millóns de anos. E abofé que non me quedarei quedo.