O PORCO DE BOLNOVO

Arrombado no asento do conductor esperaba resignado o regreso dos da casa. Cando xa a luz das luminarias da rúa substituía á do sol, oio o coñecido clic da apertura das portas, érgome e vexo como Elba e Daniel se acercan cara o coche falando e sorrindo, como eu quixera que fixeran a cotío. Unha vez sentados e despois dos saúdos de rigor, Daniel mira cara min e pregúntame con cara de coña se algunha vez vira un porco levando a un can pola correa. Eu a verdade pensei que perdera o senso, ou que tomara algunha cervexa de máis - aínda que a verdade non mo parecía- ou que o barbeiro ademais de cortarlle o pelo lle eivara o coñecemento, pero os seus ollos non mentían e sabendo como é decateime de que de coña si, pero en serio tamén.
Xa saíndo de Bolnovo,de volta cara a cidade, Daniel comentáballe a Elba que o porco o que se referira tróuxeralle a memoria a aqueloutro que fixera famoso o escritor ourensán Vicente Risco, un tal D. Celidonio, un comerciante que ascendera de porco a marrán e ata chegara a ser alcalde do seu pobo. Recordounos tamén que a todo porco lle chega o seu San Martiño e ó de Bolnovo había xa uns cantos meses -alá por maio- que lle chegara o seu particular, producido por un empacho de ignorancia e vaidade.
Vós entendedes algo? Eu quixera, pero a verdade é que me custa traballo. O que si me queda claro é que este D. Celidonio bolnovense moi do gusto dos da casa non é. A ver se o vexo un día por alí, máis que nada para cambiar de beirarrúa. Non vai ser que se me pegue a súa presunción.