ESPERANZA

Indo no coche camiño dun recado sorprendeunos a nova anos atrás tan esperada: ETA anunciaba o cese definitivo da actividade armada.
Elba e Daniel medraron á par que a banda terrorista se ía convertendo nunha hidra asasina. Non recordaban con exactitude cando comezaron a tomar conciencia de quenes eran, o que pretendían. Pode que cando xa non houbo excusas para os asasinatos, se é que algunha vez as houbo. Mesmo recoñecía Daniel que nalgún momento, cando era moi, moi novo existía entre os xoves de entón unha certa admiración cara aqueles asasinos, como se estivesen irradiados por unha luz salvadora que pretendesen propagar por toda a sociedade. Eran tantas as ganas de rematar coa dictadura, de incorporarse ó mundo libre que todo parecía insuficiente, que todo valía, e ata se intentaban xustificar os asasinatos, como se a vida daqueles homes, mulleres e nenos inocentes pertencera a un mundo distinto, irreal, que só existía nos xornais e outros medios de comunicación.
Os feitos pronto impuxeron a realidade. Hoxe, depois de tantos anos de terror e horror, só queda a esperanza de que desta vez sexa certo, de que aquel NUNCA MÁIS que aínda resoa nos oídos dos da casa se volva entoar de novo para chuspirllo á cara a quen tanto dano fixo.
Gustaríame facerlle só unha pregunta a calquera destes descerebrados inhumanos: para que?