DE VIAXE

Como Anxo tivo que cambiar de residencia por mor do seu traballo alá fun con Daniel e Elba a facerlle unha visita. De Oviedo trasladouse para Castro Urdiales, unha cidade santanderina á beira do mar Cantábrico.
Aínda que xa estou acostumado, sempre me parecen interminables as viaxes. E esta vez non foi tampouco excepción. Moitas horas nun espazo reducido para un canciño inquedo por natureza coma min! E aínda que o meu sitio no coche é nos asentos traseiros, de cando en cando pego un brinco e paso para adiante, para o colo dos meus donos ou baixo para o solo do vehículo. Tamén me poño a mirar polas ventaíñas: a xente, a paisaxe, os outros coches, o ceo, a chuvia cando cae...E así vai pasando o tempo, pero a verdade é que sempre me tarda a hora da chegada.
Castro Urdiales é una cidade preciosa. Histórica, señorial na xusta medida, limpa, ordenada e adaptándose os tempos que corren, pero con xeito, compartindo modernidade e espazos verdes e de lecer. Pasei por ela cos meus donos polo día, que pola noite non me levaron porque seique onde ían non deixaban entrar cans. Sigo sen entender por que non nos deixan entrar nas cafeterías, por exemplo, ou mesmo nos museos. Seguro que entran persoas que se portan bastante peor que nós. Teño que poñerme a traballar para conseguir rematar con esta inxustiza.
Chamoume moita atención a xente de alí. Son diferentes a doutros lugares do norte, de Galicia ou de Asturias, que é onde eu máis coñezo. Parecéronme máis serios, menos faladores nas rúas e no paseo á beira do mar. Elba e Daniel tamén sacaron a mesma conclusión. Falaron entre eles dos primitivos habitantes destas terras: rexos pero capaces de pintar hai miles de anos animais nas paredes e teitos das covas cunha delicadeza tal que aínda hoxe son a admiración de toda a humanidade. Pode que pervivan nestes santanderinos os xenes de aqueles homes e mulleres que habitaron unha terra tan dura e rochosa, batida por ventes e tempestades, inhóspita en boa parte do seu territorio e ó mesmo tempo doce, rica, suave e chea de vida. E non exenta de humor. Ou eso me pareceu cando estaba esperando con Daniel nun semáforo para cruzar e pasou un autobús pequeno. A conductora, sinalándome co dedo, botouse a rir. Home, eu xa sei que chamo a atención polo ben feitiño que son e que a xente mira para min sen disimulo e sorrí, pero non quixera que a miña presencia fora motivo dalgún accidente de tráfico.
Tamén visitei outras vilas e pobos cando viñamos de volta para a casa. Uns gustáronme e outros non tanto, pero deles falaréivos noutra ocasión, noutra viaxe, porque meus donos queren volver e velos con calma. A que eu non teño.