CHUVIA

Canto chove nesta terra! Vai xa para varios días que chove desde a noite á mañá. Deita auga sen tregua, maina, a reo, sen compaixón polos que coma min necesitan un paseíño para estarricar o corpo.
Gústame a chuvia. Gozo deste tempo morriñento, de estar na casa mirando o mundo polas ventás, de xogar cos meus donos porque eles tamén saen pouco, de escoitar a televisión ou a radio. Da radio sempre vén música e estouvos moi ó tanto dos cantantes e grupos de moda e ata boto algún que outro bailiño con Elba, con Mar e mesmo con Daniel. Xogo tamén a botar carreiras, ó escondite e ás pelexas. Xa vedes, estouvos moi ocupado e só me aburro cando quedo so na casa polas mañás. É cando me poño a mirar polas ventás: persoas que van para o seu traballo, mozos e mozas para as súas clases ou a votar unha partida no bar, homes e mulleres ós contos e xente tamén que non vai a ningures, que sae da casa para non afogarse nela. Cóntame Daniel que este tempo de escasa luz predispón para a reflexión, a veces en demasía, e que hai persoas que son sobrepasadas polas circunstancias, polos problemas reais ou mesmo imaxinarios, e que chegan a obcecarse de tal xeito que non atenden a razóns e arruinan a súa vida por non saber ou non querer buscarlle solución a eses dilemas.
A min por agora vaime ben. Non padezo nin sufro. Son feliz. O que me preocupa é que alguén do meu entorno se vexa afectado polos tempos cativos que corren. Pero bueno, aquí estamos todos; para afrontar os problemas cando veñan e a tirar para adiante. Si Señor.