Teño bos e malos veciños. Como tododios segundo di Daniel.
No piso de abaixo vive un matrimonio coas súa dúas fillas, dúas nenas pequenas que se chaman Uxía e Xoana; dous nomes por certo dos máis bonitos que lle poderían poñer. Eu, cando teña descendencia eille poñer nomes galegos. Soan tan ben! Son moi simpáticas e faladoras e cada vez que me ven fan unha festa. A veces escóitoas dende a casa: a correr, a cantar, a falar cos seus pais, a xogar... Só me molesta unha cousas delas, e é que cando as atopo dando un paseo, ó verme veñen con outros nenos a achucharme, a levarme de acó para acolá e... ata lle dan tironciños ó meu rabiño. E a min non me gusta, claro, e fago como que me enfado para que me deixen tranquilo. E ládrolles e todo. Ai! Que pacencia teño que ter! Pero quéroas moito; claro que si.
Porta con porta vive un home só. Non é moi maior, pero é un chisco rabudo. Non lle gustan os cans e xa dou queixas de min. Seique ladro polas noites e o molesto. Algo de razón ten, algunha vez teño ladrado, co medo ou polo ruído. Pero poucas, moi poucas. Eu creo que non é por iso. É porque non soporta ós cans, como non soportará ás persoas que non lle entren polo ollo dereito. Tamén pode ser por medo. Si, si, que non vos estrañe. Medo arrepiante ós cans, eu incluído aínda que as miñas queixadas poderosas pouco sobrepasan a altura dos seus nocellos. E sostéñoo porque xa non é a primeira vez que ó atoparnos así de imprevisto, pegue un chimpo ó verme. Bueno, un chimpiño, que non quero esaxerar.
O medo ós cans, dime Daniel, pérdese cando un empeza a telos, a crialos. Cando se converten en compañeiros fieis e se me apurades ata en confidentes imposibles.
E logo non haberá quen lle regale un cadeliño ó meu veciño? Bueno, mellor unha cadeliña.
No hay comentarios:
Publicar un comentario