Onte fun de paseo ata a praza do Obradoiro e sentei ó ó pé da catedral. Fun con Anxo, o fillo maior de Daniel e Elba. Anxo vive en Oviedo porque traballa alí. Foi el quen me trouxo para Galicia, como regalo para súa nai. Así que son asturiano de nacemento, pero galego de feito e de dereito. Un galego fetén, como di
O Rivas. Veu cuns amigos seus a pasar un par de días e como pouco coñecían de Santiago foron dar unha volta pola cidade vella. Eu acompañeinos todo contento. Aínda que ía ó meu, ou sexa ó que van todos os cans, de cando en vez escoitaba. A min gústame moito escoitar. E aprender. Se puidese iría á escola para poder ler. Pero que eu saiba, por agora aínda non hai escola para cans. Pero xa as haberá.
Alí, mirando cara as torres, semellaba que a catedral íaseme caer enriba. Anxo explicáballe ós seus amigos a historia da catedral e do Camiño. Polo que puiden entender nada é verdade nin mentira, cada personaxe histórico tivo algunha razón poderosa para que todo esto se erguera e cada peregrino que chega aquí de calquera parte do mundo, alcanza a meta que procuraba cando comezou a camiñar.
Eu por agora só vexo ó meu redor unha enormidade de monumentos, que deberon de custar moito tempo e moito esforzo construír. Cousas dos homes que non atino a entender.
No hay comentarios:
Publicar un comentario