A VIDA VAI

Pois aquí estou, dormitando no sofá do salón, a carón de Daniel, disfrutrando do caloriño da casa que afora vai un frío de carallo, como di Mar, que por certo acaba de pasar o exame máis trascendete da súa vida, polo menos ata agora que eu saiba. Anda a muller toda nervosa porque estaba convencida de  que lle ía saír mellor do que lle saíu, que estudar estudou moito, que eu fun testemuña das horas e horas que pasaba diante dos libros.Pero como lle din seus pais, aínda é nova e pode volver a presentarse se quere para traballar no que realmente lle guste. Súa será a decisión, e como eu sei que é ben asisada, de seguro que tomará a correcta. E seguimos todos a espera de Xoel, que o homiño hai xa uns día que debería  de respirar de por si o aire limpo e frío de Asturias, pero aínda o fai a través do vaso comunicante de súa nai, que digo eu que será quen teña máis ganas que ninguén  de verlle o nariz o recén; máis aínda que Daniel,  que soña con perpetuar o seu nariz no seu neto. E mira que é feo o seu nariz !!!! Non sei eu se o Xoeliño puidese escoller con cal se quedaría, se co narizón do avó paterno ou co nariciño sexy do seu avó materno!!!! A vós que vos parece. E que hai cada un....que... que non ten remedio. Bueno, xa vos contarei o desenlace destes dous fitos na vida dos da casa. Pero eso si, o que aconteza, seguro que será para ben.