ASUNTA

Non podo deixar de pensar nesta nena desgraciada. Si xa non  entendo por que  foi abandonada polos seus pais cando naceu, menos entendo agora que fose asasinada polos seus pais adoptivos, por aqueles que decidiron hai nove, dez ou once anos ter unha filla, aínda que tivesen que ir por ela a un país lonxano, tan distinto ao noso, cunha cultura e unha sociedade tan diferentes. Sigo sen enteder que pode levar aos humanos a matar ao seu igual, así, con aleivosía; máis cando este é seu irmán, seu pai, seu fillo..Pobre Asunta, que cruel foi o destino contigo. Pasaches da soedade do orfanato  a fartura de cariño de pais e de avós, para en pocos anos ser asasinada imcomprensiblemente por aqueles mesmos que che rescataron da miseria, que presumían de ti polas rúas da cidade ata hai tan pouco tempo! Que curto foi o teu percorrido vital: dun berce humilde a un pazo para rematar nunha furna funeraria convertida en cinza en tan só once anos. E sabes o máis triste, miña nena coa que quizais crucei unhas olladas, que despois dun mes aínda segues aí, onde che depositaron, nunha caixiña de porcelana ou de metal. Chea de frío, soa, esquecida,orfa de vida.